Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω!...

Η λέξη ακούστηκε πρώτη φορά από τον Κ. Μητσοτάκη: διαπλεκόμενα.
Από τότε, μπήκε στη ζωή μας, έγινε ένα με την καθημερινότητά μας. Πολλοί πιστεύουμε πως δεν μας αφορά -μήπως είμαστε εμείς μπλεγμένοι; Ασ' τους να  βγάλουν τα μάτια τους!
Τι μας νοιάζει εμάς τι κάνει ο Κόκκαλης, ο Τεγόπουλος, ο "Προμηθέας" του Κοπελούζου με το φυσικό αέριο...
Τι μας νοιάζει τι γίνεται με την Intracom και τα οπλικά συστήματα, με τον Όμιλο Alter και το "Ξυστό". Τι συμβαίνει στη Φλώρινα με τη ΔΕΗ, τι απέγινε η υπόθεση AXXON του Λιακουνάκου, του μεγαλύτερου, ίσως, προμηθευτή οπλικών συστημάτων για τις ένοπλες Δυνάμεις της χώρας; Εμείς θα τα λύσουμε;
Οι ανατροπές των αξιών συντελούνται ταχύτατα, όπως ακριβώς συμβαίνει στο Χρηματιστήριο. Τα σκάνδαλα κυριαρχούν στη ζωή μας.
Εμείς, ο "απλός λαός", κατασκευάζουμε άλλοθι, ιδιοχείρως και  ιδιοφυώς!
Λέμε αβασάνιστα ένα "Πω πω πω ντροπή!" ή "Εγώ από την αρχή το είχα καταλάβει και δεν συμφωνούσα! Άλλωστε, δεν συμμετείχα!" και... έξω η ουρά-ουρίτσα μας, που την κουνάμε άλλοτε χαρούμενοι ως winners και άλλοτε λυπημένα, όχι ως loosers, αλλά ως... παθόντες! Γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον χαμένο (looser) και τον παθόντα. Ο πρώτος προσπάθησε. Έπαιξε και έχασε.Ο δεύτερος "έπαθε". Κοινώς, του την έφεραν. Δεν έφταιγε! Άμαρτυς! Αυτός δεν ήταν εκεί, δεν ήταν παρών, δεν συμμετείχε στη διαδικασία. Άρα; Ένα άλλοθι "κατασκευάζεται", βολεύουμε την ελαστικότατη συνείδησή μας μέσα στα ανεμοσκόρπιστα επιχειρήματα της παρουσίασής του, και... αθώος ο κατηγορούμενος!
Άλλωστε, στην εποχή μας, λίγο-πολύ, όλοι είμαστε κατήγοροι και κατηγορούμενοι. Κι αν δεν υπήρχαν ή δεν εφευρίσκαμε , δεν κατασκευάζαμε άλλοθι, θα ήμασταν όλοι -ή σχεδόν όλοι- στα εδώλια των κατηγορουμένων και θα περιμέναμε στην ουρά να μας απαγγελθεί η ποινή.
Ποιος, όμως, θα ήταν εκείνος ο αθώος, ο ακέραιος, ο αναμάρτητος, που θα μπορούσε να ορίσει, να κρίνει και να επιβάλει την κάθε ποινή;

Λάστιχο, λοιπόν, η συνείδησή μας και σοφή η παροιμία "Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω". Γιατί εκείνο που αποτελεί άλλοθι για μία συγκεκριμένη στιγμή, για ένα συγκεκριμένο γεγονός, συγκρούεται με το επόμενό μας άλλοθι. Κι εμείς, τι; Εκεί θα σκαλώσουμε; Τεντώνουμε λίγο το λάστιχο, αλλάζουμε σχήμα στην εύπλαστη συνείδησή μας και ανακατασκευάζουμε τις θεωρίες μας.Η επόμενη αθώωσή μας έχει ήδη συντελεστεί -κάτι, άλλωστε, που δεν βολεύει μόνο εμάς αλλά και όλους τους άλλους γύρω μας, αφού έτσι διευκολύνονται οι ίδιοι στη διακήρυξη της δικής τους αθωότητας.

Το παιχνίδι αυτό αρχίζει από τα παιδικά μας χρόνια , συνεχίζεται στην εφηβεία, κορυφώνεται στην ενηλικίωσή μας, για να χοντρύνει, τελικά, στο χώρο της πολιτικής.  Εκεί που όλα παίζονται πια απροκάλυπτα. Κι όλοι καμώνονται πως τίποτα δεν είναι παράξενο, πως όλα έτσι πρέπει να γίνουν. Αυτοί είναι οι... όροι του παιχνιδιού. Τη μία έτσι, την άλλη αλλιώς. Αρκεί να προβάλλεται ένα απαλλακτικό άλλοθι.
Στην προκειμένη περίπτωση, για τους πολιτικούς είναι μάλλον απλό: καθένας από αυτούς, αποτελεί από μόνος του άλλοθι για τον άλλον, τον αντίπαλο συνάδελφο. Άλλοθι από χέρι. Άρα, όλοι απαλλασσόμενοι και όλοι εν δικαίω.
Έλα τώρα εσύ, ονειροβάτη και ασχετίκλα -όποιος κι αν είσαι- να μιλάς για ηθική, για συνείδηση, διαμαρτυρία, αντίσταση και βέτο. Είναι σαν να φωνάζεις "Κικιρίκου"από τον Βράχο της Ακρόπολης, κατά το Σεφέρη.
Τα άλλοθι βολεύουν και οδεύουν μαζί μας, ενώ τα σπουργίτια φωνάζουν ασταμάτητα, "Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω"...


Υ.Γ.: Φύγε εσύ, έλα εσύ!... 
Το κείμενο αυτό το... ξέθαψα τυχαία, σκαλίζοντας τα χαρτιά μου, τα αρχεία μου, παλιά περιοδικά. Γραμμένο και δημοσιευμένο περίπου 10 χρόνια πριν!...
Και να οι συνειρμοί, να οι αναγωγές, βρέθηκα να νομίζω πως δεν πέρασαν αυτά τα 10 χρόνια! Πως βρίσκομαι ακόμα εκεί, εγώ και οι αφελείς απορίες μου! Εγώ και οι η σαστισμένη αντίληψή μου, εγώ και τα νοθευμένα συναισθήματά μου, εγώ και η σπαρακτική αλλοτρίωσή μας!
Και θέλω να ανεβώ στο Βράχο και να φωνάξω Κικιρίκουυυυυυ!!!