Στο δρόμο με τις ακακίες...

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας και ψευτιάς... Και αυτές είναι αχώριστες μεταξύ τους. Μπλέκεται η μια μέσα στην άλλη, με θράσος και βεβαιότητα. 


Ε, λοιπόν, εγώ δεν ξέρω πού η αλήθεια μου μπλέκεται με τη φαντασία και πού το ψέμα μου διαπερνά την καθαρότητα της εικόνας. Ή το ακριβώς αντίθετο. 
Θα τολμήσω, όμως, να αφηγηθώ...  Άλλωστε, όταν κάποιος αφηγείται ή όταν κάποιος ακούει μια αφήγηση, αυτό καταδεικνύει πως δεν είναι μόνος. 
Στους ευανάγνωστους χώρους της μνήμης, κινούμαστε πάνω στη γυαλιστερή επιφάνεια της τελειότητας. 

Xρόνια τώρα, κουβαλάω την ανάμνηση της μυρωδιάς των δέντρων, εκεί, στη Σκουφά... Και η μνήμη της μυρωδιάς είναι πολύ έντονη... Και όσο ο Απρίλης προχωρεί, γίνεται εντονότερη. Βρίσκει εσοχές στην καρδιά μου και στρογγυλοκάθεται αναπαυτικά! Βρίσκει ρωγμές στις σκέψεις μου και τρυπώνει γλιστρώντας, μοσχομυρίζοντας ακακίας άρωμα!


Εκεί, στο δρόμο αυτό, δεξιά κι αριστερά, οι ακακίες έγερναν από τα άνθη τους -τσαμπιά μυρωδάτα! Εκεί, στο δρόμο αυτό, τρέχαμε παίζοντας, γελώντας και μαλώνοντας... Κι όταν έπαιρνε να σουρουπώνει και μας "μάζευε" η μαμά, εγώ έτρεχα, σημάδευα το χαμηλότερο κλαδί, πηδούσα όσο ψηλότερα μπορούσα, κι έκοβα ένα τσαμπί ακακίας! Συχνά, μάτωναν τα χέρια μου από τα αγκάθια της, αλλά καθόλου δεν μ' ενδιέφερε αυτό! Έβαζα το δάχτυλο στο στόμα και το ρουφούσα, μέχρι να σταματήσει το αίμα!
Κοιμόμουν μ' αυτό το τσαμπί δίπλα στο μαξιλάρι μου. Και τα χρωματιστά όνειρά μου γίνονταν ένα σύννεφο αρωματισμένο!
Αυτό, λοιπόν, το άρωμα, εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου!
Το κουβαλάω χρόνια!...  Έτσι, ίσως, εξηγείται το γιατί έχω... μη ελεγχόμενη αδυναμία, στα αρώματα, στις κολόνιες, γενικώς στα parfumes!


Σκουφά. 
Ο δρόμος αυτός είχε την ανεξήγητη δόση μεγαλείου που έχει ο τόπος των παιδικών μας χρόνων. 
Αναμνήσεις συναισθημάτων. Σπίτια κι αυλές. Φουντωτές τριανταφυλλιές, συκιές και μουριές. Εικόνες και άνθρωποι... 
Υλικό πλούσιο για να γεμίσουν οι βαλίτσες των αναμνήσεων που θα κουβαλούσαμε στο μέλλον μας. 
Σ' ένα τέτοιο βαλιτσάκι σκόνταψα απόψε. 


Σήμερα δεν υπάρχουν πια οι ακακίες! Δεν ακούγονται τα μεθυστικά αρώματα. Ούτε σε ζαλίζουν οι φωνές των παιδιών. Δεν... δεν... δεν...
Αλλά, βέβαια, δεν θα απαριθμήσω όλα όσα άλλαξαν. Απλώς, θα καταθέσω τη δική μου αλήθεια. Αν είναι περιπεπλεγμένη με τη φαντασία, την υπερβολή ή το ψέμα -δεν έχει σημασία. 

Η δική μου αλήθεια είναι πως τον Απρίλη οι μυρωδιές από τα μεγάλα υποκίτρινα ανθισμένα τσαμπιά της ακακίας, εισβάλλουν στα όνειρά μου και πλημμυρίζουν τον αέρα, εκεί, στην οδό Σκουφά!...


Και συνεχίζω να είμαι παιδί, που σκαρφαλώνει στις ακακίες, με δαχτυλάκια ματωμένα, με γρατσουνιές στα γόνατα, ιδρωμένη, γεμάτη χώματα, με κατακόκκινα μάγουλα και ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά!...