Στην παρέλαση                      

με νάιλον "ψιλή" κάλτσα...

- Θα βάλεις και μπλούζα κάτω από το πουκάμισο! Ακούς;
- Όχι, όχι, όχι!  Θα με χοντραίνει, ρε μαμά!!!
- Μα είσαι αδύνατη!… Θα κρυώσεις!
- Όχι! Δεν θέλω!… Είναι φρεσκοσιδερωμένο το λευκό μου πουκάμισο; Οι πιέτες στην μπλε μου φούστα; Είναι εντάξει;
- Είναι! Είναι!  Το έχει για βροχή! Αν αρχίσει να βρέχει, θα έρθεις αμέσως εκεί που θα είμαστε με τον μπαμπά!
- Μα αν ακόμη είναι η παρέλαση; Πώς θα φύγω εγώ;…
- Μωρέ, ακούς τι σου λέω;…

Δεν περιγράφεται το τι γινόταν εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου στο σπίτι μας!
Τρία ήμασταν και γινόταν της τρελής! Ετοίμαζε η μαμά τα ρούχα μας, αλλά είχε και τον "κοκέτη" μπαμπά μας να φροντίσει! Εκείνη ήταν από φυσικού της πάντα όμορφη!
Και τα είχε όλα έτοιμα! Και των άλλων και τα δικά της!
Ήταν υπέροχες εκείνες οι στιγμές!...

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν ποια ζώνη να βάλω: τη μαύρη με τα φαρδιά γαζιά ή τη λεπτούλα που η αγκράφα της ήταν ένα μικρό όμορφο χεράκι;
Και τα λευκά μου σοσονάκια… Αυτά δεν μου πολυάρεσαν!…
Στο Σώμα Ελλήνων Οδηγών φορούσαν λεπτές νάιλον κάλτσες, σαν αυτές της μαμάς!
Του χρόνου, θα παρελάσω με τις Οδηγούς! Να δεις!!! (Και το έκανα!!!)
Με γκρι-σιέλ πουκάμισο και το μαντίλι γύρω απ' το λαιμό, κόμπο δεμένο μπροστά!
Και ζώνη με καλογυαλισμένη πόρπη, να αγκαλιάζει σφιχτά τη λεπτή εφηβική μεσούλα!
Με τη στενή μας μπλε φούστα από δίμιτο, στην πένα!!! Και με το Τριφύλλι λαμπερό!
Και, το καλύτερο όλων, με νάιλον "ψιλή" κάλτσα στο φρεσκοξυρισμένο πόδι. που θα πατούσε πάνω σε… τακουνάκι!!! Τετράποντο ήταν, αλλά ήταν μεγάλη η χαρά μας!!!

Φεύγαμε τρέχοντας για την παρέλαση!!!
Και μετά, κορδωμένες περνούσαμε μπροστά από τους επισήμους, που στρογγυλοκάθονταν βαριεστημένοι μπροστά στη Λέσχη Αξιωματικών, στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας!
Η Φιλαρμονική του Δήμου της Λάρισας,  παιάνιζε…  Και από τα μεγάφωνα ακουγόταν με στόμφο η περιγραφή…
"Και τώρα περνάνε οι αυριανές Ελληνίδες μητέρες…"!
Κι εκεί πάνω άρχιζε η βροχή!  Η Λαρισιώτικη βροχή!
Εμείς… βήμα σταθερό! Δεν ξεφεύγαμε! Αλλά όταν δυνάμωνε και οι σταγόνες γίνονταν  χοντρές κι έπεφταν δυνατά στο πρόσωπό μας, μια-μια αραίωναν οι σειρές!
Η Φιλαρμονική συνέχιζε, όμως!… Κι εγώ ένιωθα η "σπουδαία Ελληνίδα, η ελπίδα της Ελλάδος, η αυριανή μητέρα…" και δεν έφευγα! Και η καημένη η μαμά  φώναζε… Κι εγώ κοιτούσα να μη χάσω το βήμα!… Μέχρι που σκορπιζόμασταν όλες!!!


Όχι, η μαμά δεν μας μάλωνε!!! Μας σκούπιζε, η έγνοια της ήταν να αλλάξουμε γρήγορα τα βρεγμένα μας ρούχα, φρόντιζε να μας ζεστάνει και με χάδια και φιλιά κι άρχιζε να μας λέει πόσο όμορφα ήμασταν!!!

Το απόγευμα, πάλι στην Κεντρική Πλατεία, ήταν η γιορτή της μέρας με χορούς των σχολείων…
Κάτω, κύκλοι ζωγραφισμένοι με άσπρη μπογιά, μας οδηγούσαν να μη χάνουμε την αρμονία των βημάτων μας, που τα έδινε φτερά η Φιλαρμονική του Δήμου και τα λαίμαργα βλέμματα των αγοριών, που έκαναν τις καρδιές μας να χορεύουν κάτω από το λευκό πουκάμισο!!!
Με το τέλος των παραδοσιακών χορών, τρέχαμε πάλι στην αγκαλιά της μαμάς  και του μπαμπά, ακούγαμε τα πρώτα κολακευτικά σχόλια -εμείς ήμασταν, μαθές, τα καλύτερα- και μετά χανόμασταν στα παιχνίδια και στις βόλτες της πλατείας!

Μέχρι που, ξάφνου, η μπάντα του Δήμου, μας… κοκάλωνε! Ακίνητοι όλοι στην Πλατεία!
Σ' όποια θέση βρισκόταν ο καθένας! Ακίνητοι! Μικροί και μεγάλοι! Σε στάση προσοχής!
Κι ακουγόταν ο Εθνικός Ύμνος! Ήταν η στιγμή της Υποστολής της Σημαίας- που γινόταν αργά-αργά, σε αντίθεση με την Έπαρση, που είχε γρήγορο και ζωηρό ανέβασμα!


Και κάπως έτσι, τελείωνε εκείνης της μέρας η γιορτή!
Εμείς περιμέναμε το Μάρτιο, για μία από τα ίδια…
Ή σχεδόν τα ίδια...