Πόσοι θα μου το πλύνουν σήμερα; Εεε; Πόσοι;

 Φεύγω από την Πεύκη. Πρώτα φανάρια στην Κύμης. Με πιάνει το κόκκινο. Περιμένω... Έσβησα το μάτι της κουζίνας φεύγοντας;
Ωχ! Τη γάτα την έκλεισα εξω στο μπαλκόνι; Θα χαλάσει τον κόσμο με τα ουρλιαχτά της! Τι γάτα κι αυτή! Είναι κουφή και δεν ακούει τη φωνή της! Αλλίμονο, την ακούνε όλοι στη γειτονιά!
Σκέφτομαι... και, φραπ, μπροστά μου στέκεται απειλητικά ο άνθρωπος με το ματσούκι! "Μη!", φωνάζω, "είναι καθαρό!". Αλλά εκείνος μου το έχει ήδη λερώσει με το λασπωμένο σφουγγάρι του ματσουκιού!  Δεν πτοείται ούτε από τους υαλοκαθαριστήρες που έχω βάλει στη γρήγορη σκάλα!
Με κοιτάζει αγριεμένος που δεν δέχτηκα να μου βρωμίσει το καθαρό μου τζάμι.

Πράσινο. Φεύγω εκνευρισμένη. Σκέφτομαι αν γινόταν να αλλάξω τη διαδρομή μου. Να γλιτώσω τα φανάρια που ακολουθούν. Δεν γίνεται.
Ο δρόμος μου είναι συγκεκριμένος. Παρακαλάω να μην με περιμένουν στα επόμενα φανάρια!
Αμ δε! Μου την έχουν στημένη. Ο αδύνατος -πολύ μελαχρινούλης- νεαρός έρχεται τρέχοντας. Προτεταμένο κι εδώ το ματσούκι!
"Όχι! Μην τολμήσεις!" φωνάζω. Ετούτος είναι πιο... ήπιος.
Φεύγει από μένα κι επιτίθεται στο πίσω όχημα.
Μέχρι να ανασάνω, ένα χέρι χώνεται απ' το παράθυρο στη μούρη μου. Ένα μπουκέτο μενεξέδες -χωρίς μουσική υπόκρουση- γαργαλάνε τη μύτη μου. Εναγωνίως ψάχνω κι εγώ για μία -χωρίς μουσική- απόκρουση!
Ο τύπος ψιθυρίζει κάτι ακαταλαβίστικα ελληνικά! Ανταποδίδω με ακαταλαβίστικα ελληνικά κι εγώ!

Πράσινο. Φεύγω. Στα επόμενα φανάρια, τους ξεφεύγω! Δεν με πιάνει το κόκκινο! Αλλά λίγο παρακάτω, έχει μπλόκο! Αριστερά το ματσούκι και οι φορτιστές αυτοκινήτων, δεξιά οι μπανάνες και τα χαρτομάντιλα. Και μπροστά (!) στο παρμπρίζ, ο άνθρωπος με το κρεμασμένο χαρτόνι στο λαιμό "ΕΧΟ 4 ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΙΜΑΙ ΑΡΟΣΤΟΣ".
Ψάχνω για ψιλά. Δεν μου έχουν μείνει πολλά... Φεύγοντας το πρωί από το σπίτι, παίρνω μαζί μου χαρτομάντιλα και ψιλά! Μετά τα τρίτα φανάρια, δεν έχω ψιλά, αλλά έχω παραπανίσια χαρτομάντιλα!

Φοράω μαύρα γυαλιά. Δεν έχει ήλιο, αλλά εγώ έχω τους λόγους μου. Έτσι δεν μπορούν να δουν το βλέμμα μου. Γιατί έτσι και πέσει η ματιά σου πάνω τους, την έβαψες! Χώνονται μέσα στο αυτοκίνητο, κουνώντας στο πρόσωπό σου την πραμάτεια τους σαν θυμιατό της Μ. Παρασκευής! Σκέφτομαι τώρα πως αν είχαν τουλάχιστον μηχανή, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιστωτική κάρτα! Αλλά δεν...

Ώρα επιστροφής. Η ίδια διαδρομή, ανάποδα. Θα συναντήσω πάλι στα φανάρια τις γνώριμες πλέον φάτσες.
Στο μεταξύ, οι τύψεις έχουν, εδώ και ώρα, στήσει χορό στο μυαλό μου! Γιατί τόσο θυμώνω και δυσανασχετώ μπροστά στη δυστυχία του άλλου; Δεν έχει σπίτι να μείνει, φαγητό να φάει, ρούχα να ζεσταθεί... Κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει... Κάποιος είπε στη φίλη μου, με απλωμένο το χέρι του και βλέμμα ικετευτικό, "Από το πρωί ξεφτιλίζομαι εδώ, για 20 λεπτά"!!!
Κι εγώ ενοχλούμαι γιατί έρχονται να μου πουλήσουν αρωματικά και μπρελόκ για το αυτοκίνητο, πολύχρωμους αναπτήρες, ζώνες, θήκες για τιμόνια, μπανάνες, λουλούδια που θα ζήσουν μία ημέρα στο βάζο, πλύσιμο σε ήδη πλυμένα τζάμια!

Όταν φτάνω στο σπίτι, είμαι ένα ράκος!
Ψάχνω τις δικαιολογίες και τα άλλοθί μου.


Αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι με απελπισία
πόσες φορές την ημέρα -κάθε ημέρα- θα μου το πλένουν;