Η Μαρίκα!

Είχε εξαιρετικά καλλίγραμμες γάμπες. Λεπτοί αστράγαλοι, με τα χαρακτηριστικά βαθουλώματα στο πλάι που τόνιζαν ακόμη περισσότερο το καλοσχηματισμένο πόδι.

Φορούσε ψηλοτάκουνα παπούτσια κι αυτό έκανε να φαντάζουν ωραιότερες οι γάμπες που χάζευα με τις ώρες!
Και πάνω σ' αυτά τα ψηλά τακούνια, στριφογύριζε στην αγκαλιά του Γιώργου της, στο ρυθμό του βαλς!
Το κρεπ-ζορζέτ φόρεμά της έσφιγγε τη λεπτή μέση και τελείωνε σε κλος κύματα! Τα μαλλιά της χτενισμένα με τέτοιον τρόπο που τόνιζαν την υπέροχη μύτη, το θαυμάσιο προφίλ της!
Τα χείλια της, χείλια αψεγάδιαστα, βαμμένα κόκκινα. Κατακόκκινα.

Χόρευαν όλοι. Παρακολουθούσαμε το χορό τους, αλλά στα δικά μας μάτια υπήρχε μόνον εκείνη.  Μόνον η εικόνα της. Στήναμε αυτί να ακούσουμε τι έλεγαν -με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν η φωνή τους χαμήλωνε!...
Τα πάρτι τους ήταν για μας, τα παιδιά, ένα πανηγύρι χαράς!
Και σ' αυτά τα πάρτι, εκείνη, αδιαμφισβήτητη βασίλισσα -κάτι που δεν το ήξερε, δεν το είχε καν προσέξει!...
Αργά, όταν είχε πια κουραστεί, άλλαζε τις ψηλοτάκουνες γόβες και φορούσε... ψηλοτάκουνες μαύρες λουστρινένιες παντόφλες, απ' όπου ξεπρόβαλαν τα βαμμένα νύχια της, σαν κατακόκκινες γλυκιές καραμέλες!

Η Μαρίκα!
Έτρεχε όλη μέρα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, να τα φροντίσει όλα! Να τα προλάβει όλα!
Μια μέρα, χτύπησε το κουδούνι: "Καλημέρα σας, φέραμε την τραπεζαρία". "Λάθος κάνατε, δεν παραγγείλαμε καμία τραπεζαρία εμείς!". "Μα πώς, κυρία μου; Μία Τσιπ εντ Ντέιλ δεν παραγγείλατε;". "Όχι, όχι"... Και τα σχέδιά του για την έκπληξη, του τα έκανε μαντάρα! Κι οι δυο τους γέλασαν πολύ μ' αυτό! Αργότερα, τίμησε πολύ την όμορφη τραπεζαρία: χαρές και τραπεζώματα ένα σωρό!

Η Μαρίκα που έκανε πίτες και μπακλαβάδες, κουλούρια και τσουρέκια, πικάντικα νόστιμα φαγητά... Η Μαρίκα, που όλοι ζήλευαν τη χάρη της έτσι όπως άναβε το τσιγάρο της μετά "για να ξεκουραστεί"!

Η Μαρίκα, η όμορφη! Η Μαρίκα, η γλυκιά! Η Μαρίκα, η χαριτωμένη!
Η Μαρίκα, η καλή κόρη, η τέλεια μάνα, η ερωτευμένη σύζυγος!

Η Μαρίκα με το πηγαίο χιούμορ:
Αχ, μαμά, μη λες "από ανέκαθεν... Η κατάληξη "θεν" σημαίνει "από"...
Η απάντηση άμεση:
"Ωραία! Λοιπόν, από ανέκα το ήξερα εγώ"!...
Το αθώο της βλέμμα, περιπαικτικό... Όχι που θα μας το χάριζε!

Η τρυφερή Μαρίκα!... Που έδινε τα χάδια της ανυστερόβουλα, που ήξερε να αγαπάει και ήξερε να το δείχνει! Που πολύ αγάπησε και πολύ αγαπήθηκε!

Η Μαρίκα σήμερα είχε τη γιορτή της! Φορούσε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της και πάνω σ' αυτά στριφογύριζε στο ρυθμό του βαλς και λικνιζόταν ευτυχισμένη στην αγκαλιά του!