"Της αχαριστίας έπεται η αναισχυντία"

Θυμήθηκα ξανά τη μαμά μου σήμερα! Πολλά ωραία πράγματα μου έμαθε! Όπως, το να μην αδικώ κάποιον...

Να "ακούω" πάντα όχι μόνο τη μία πλευρά...

Αυτό, το συνάντησα αργότερα, πολύ ωραία εκφρασμένο, στα πανεπιστημιακά μου μαθήματα:

Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις.

Ακόμα, μου έμαθε να είμαι -να προσπαθώ να είμαι- ευθύς, "διαυγής και ευανάγνωστη". Να μην προσφεύγω ούτε να καταφεύγω στα υπονοούμενα, στις "μισές και μασημένες" κουβέντες.

"Καθαρές κουβέντες", μου έλεγε.

Κι εγώ πολύ τα προσπάθησα αυτά στη ζωή μου.

Φαίνεται, όμως, πως οι "καθαρές κουβέντες" είναι... δύσπεπτες. Χρειάζεται ιδιαίτερη αντοχή από κάποιους -είτε να τις πουν είτε να τις ακούσουν.

Έτσι, αποκρύπτονται σκέψεις, ιδέες, υποθέσεις και μένουν να "κουφοβράζουν" απειλητικά, μέχρι να... εκτιναχθούν! Μέχρι, εκείνος που τις έχει φυλακίσει στο μυαλό και στην ψυχή του, να αποφασίσει να τις "εκστομίσει"! Αλλά αφού τις έχει στο μυαλό του, ήδη τις έχει "εκστομίσει" εντός του! Κι αυτό ίσως είναι βαρύτερο...

Θυμήθηκα και τον αείμνηστο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, σήμερα!
Πριν από πολλά χρόνια, είχα την τιμή και τη

μεγάλη τύχη να με καλέσει για την επιμέλεια ενός βιβλίου του. Κάθε απόγευμα, λοιπόν, ανέβαινα τις εξωτερικές σκάλες τού επί της οδού Ακαδημίας γραφείου του. Καθόμουν απέναντί του και εκείνος διάβαζε, παράγραφο-παράγραφο, τις σελίδες που δουλεύαμε.

Φορούσε δύο ζευγάρια γυαλιά, το ένα πάνω στο άλλο! Κάποια στιγμή, για να μην κουράζει τα μάτια του, του πρότεινα, δειλά, να διαβάζω εγώ.

Το δέχτηκε με ανακούφιση και χίλιες ευχαριστίες!

Ένιωθα αμήχανα! Μα τόσες ευχαριστίες για κάτι τόσο απλό, για κάτι που, στο κάτω-κάτω, εγώ θα πληρωνόμουν;

Τότε, μου μίλησε, εκτός... κειμένου, για την έννοια της ευγνωμοσύνης και της αχαριστίας!

"Αγνώμων μη γίνου", μου είπε. "Της αχαριστίας έπεται η αναισχυντία".

Και ήρεμα-ήρεμα, μου μίλησε ώρα πολλή για τις έννοιες, το νόημα, τη σημασία αυτών των λέξεων, ξεκινώντας από την ετυμολογία τους.

Θυμήθηκα και τον Ανδρόνικο, σήμερα!

Τον πανύψηλο νεαρό άνδρα, τον εξαιρετικό φωτορεπόρτερ του περιοδικού που, τότε, ανανέωσε τον περιοδικό Τύπο, του "ΕΝΑ".

Ερχόταν ο Ανδρόνικος Χ., λοιπόν, γελαστός και όμορφος μέσα στην καλοσύνη που τον χαρακτήριζε και... "Κακιούλα μου, να οι φωτογραφίες να και το στόρι... Κάνε μού το πιο... διαβαστερό... Γράψ' το εσύ". Γελούσαμε κι οι δυο!

Ποτέ μου δεν του το αρνήθηκα! Και, βέβαια, πάντα με το όνομά του φαρδύ-πλατύ από κάτω.

Έχουν περάσει από τότε πολλά χρόνια. Όσες φορές μιλάμε με τον παλιό καλό μου Ανδρόνικο, πάντα, μα πάντα, μου θυμίζει εκείνη την εποχή, τονίζοντας πως αυτό ήταν για εκείνον σπουδαίο!

Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό! Ήμασταν φίλοι, φυσικό δεν ήταν; Και κόβω την κουβέντα.

"Ναι, ήμασταν, ρε φιλενάδα! Ακυρώνει αυτό την κίνησή σου τότε;

Ακυρώνει την ομορφιά της αφιλοκερδούς προσφοράς σου; Αχάριστος δεν είμαι"!

Καθώς τα θυμάμαι όλα αυτά σήμερα, ακούω ξανά τη μαμά να μου λέει:

"Την αχαριστία δεν τη συγχωρεί ούτε ο Θεός, κορίτσι μου"!

Αχ, ρε μαμά, τι ωραία πράγματα μου έμαθες!...

Μόνο που δεν κατάφερες να μου μάθεις να μην με πληγώνει η αδικία και η αχαριστία!