Διασπορά "ψευδών" ειδήσεων...

Μεσημέρι. Στάθηκα για λίγο στη μεγάλη βεράντα να χαζέψω τα πράσινα ήρεμα νερά του ποταμού.

Αυτή την εποχή όλα είναι όμορφα στις όχθες του.

Οι λεύκες, οι φλαμουριές, τα πουλιά που πάνε κι έρχονται... Όσο κι αν ο καιρός θέλει να δείχνει... θυμωμένος, η άνοιξη δεν κρύβεται! 

Χάζευα, λοιπόν, το ποτάμι. Την προσοχή μου τράβηξε ένας νεαρός άνδρας στο μεγάλο κάδο των σκουπιδιών.  Δίπλα του ένα αγοράκι -θα 'ταν δεν θα 'ταν 10 χρονών.

Ο άντρας σκυμμένος στον κάδο, σκάλιζε. Φαντάστηκα πως άδειαζε σκουπίδια. Άλλωστε, μέρες που είναι, η... συγκομιδή τους πλούσια!...

Γελάστηκα! Δεν άδειαζε σκουπίδια στον κάδο!
Άδειαζε σκουπίδια ΑΠΟ τον κάδο!
Έψαχνε... έψαχνε... έψαχνε κι έχωνε σε μεγάλες μαύρες πλαστικές σακούλες ό,τι έκρινε πως θα του ήταν "χρήσιμο"! Μετά, άρχισε να ψάχνει και στον κάδο της ανακύκλωσης.
Εκεί δεν βρήκε τίποτα! Έκανε νόημα στο αγοράκι που παρακολουθούσε αμίλητο, πήρε εκείνος τη μεγάλη σακούλα, τη μικρότερη ο γιος του κι απομακρύνθηκαν.

Με σόκαρε η σκηνή! Όσο κι αν το έχεις ακούσει, παγώνεις αν το δεις!
Το γράφω κι έναν μικρό... φόβο τον έχω,
καθώς διάβασα πως θα τιμωρούνται όσοι "διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις"
περί της "δήθεν" έλλειψης νοσοκομειακού υλικού.  
Αν εμπίπτω κι εγώ στη διάταξη αυτή που απαγορεύει σε γιατρούς να λένε πως λείπουν υλικά από τα νοσοκομεία; Αν τιμωρηθώ για "κακόβουλη διασπορά" τέτοιων "ψευδών" ειδήσεων;

Οσονούπω, καταφθάνουν οι κύριοι της Τρόικας: 
ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντοµινίκ Στρος-Καν, ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας και ο επίτροπος οικονομικών υποθέσεων της Κομισιόν Όλι Ρεν, με το καινούριο πακέτο των "μέτρων". 
Πώς θα γινόταν να γίνονταν μάρτυρες τέτοιων εικόνων στους κάδους των σκουπιδιών; Τουλάχιστον, να μη... σοκαριστούν, όταν -μετά τα πακέτα των "μέτρων" τους-  στις επόμενες επισκέψεις τους, δουν να στέκονται ουρές στους κάδους των σκουπιδιών,
οι οποίοι θα χάσκουν άδειοι!

Ε, λοιπόν, τελικά, η άνοιξη αυτή μοιάζει να είναι πληγωμένη!

Και το ποτάμι κυλάει ανόρεχτα τα πράσινα νερά του στον μεγάλο κάμπο.

Σε ποιους "κάδους" μας οδηγούν;

Αέρας. Κι έρχεται -λέει- βροχή!

Αέρας. Κι έρχεται -λέει- βροχή! Να καθαρίσει τη γύρη των πεύκων -όση απομένει. Να καθαρίσει τις στάχτες από τις ψησταριές, που χάσκουν σαν από χρόνια παρατημένες... Να καθαρίσει τη σκόνη από τους χορούς που έστησαν -όσοι το έκαναν, αν το έκαναν- γύρω από τη σούβλα με το αθώο ερίφιο! Να καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τη βρώμικη ανάσα εκείνων που μας εμπαίζουν, χρόνια τώρα... Κι εμείς να "υποδεχτούμε" ξανά τα αφεντικά μας -υποτελείς κι ανίσχυροι μέσ' στην κατάντια μας. Αέρας. Κι έρχεται -λέει-  βροχή. Να ξεπλύνει τα πεζοδρόμια, τα γυαλιστερά Καγιέν, τις Μερσεντές, τις Πόρσε. Να ξεπλύνει τις βρώμικες σκέψεις από άβουλα, από βρώμικα, από ανέντιμα μυαλά. Ευσεβείς πόθοι! Η βροχή δεν μπορεί να ξεπλύνει αυτού του είδους τις βρωμιές... Και ο αέρας δεν  θα διώξει τους ξένους που έρχονται ως αφεντικά, με υψωμένο υπεροπτικά το ένα τους φρύδι, με το δάχτυλο τεντωμένο και το στόμα τους γεμάτο σκατά... Εξ ου και η... διαπίστωσή τους πως "οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι στα σκατά"! Μίλησαν τόσο πολύ, μας γέμισαν παντού ό,τι έβγαινε από το στόμα τους και είδαν τριγύρω τους ό,τι εκείνοι είχαν παράγει! Αέρας. Κι έρχεται -λέει- βροχή. Να ξεπλύνει τα μυαλά μας από τις "αναλύσεις" με τους όρους και τη φρασεολογία που δεν πολυκαταλαβαίνουμε... Το μόνο που μας διατυπώνεται ξεκάθαρα είναι πως θα πάρουν και την τελευταία σταγόνα από ό,τι καταθέσαμε με ελπίδες και προσδοκίες στη ζωή μας! Πως θα πνίξουν την ελπίδα και τα όνειρα των νέων! Αυτά λέγονται και διατυπώνονται απλά, ώστε να είναι εύληπτα και κατανοητά από κάθε πολίτη. Τα "άλλα" οι αναλυτές τα κάνουν πολύ δύσκολα, "ακαταλαβίστικα" για τον πολίτη. Αναδιάρθρωση ή πτώχευση τώρα; Και ποια είναι η διαφορά; Έτσι κι αλλιώς, εμείς πληρώνουμε ήδη τα παιχνίδια τόσων χρόνων από πολιτικούς που δεν είχαν όραμα. Δεν είχαν όνειρα, δεν είχαν στόχους. Από πολιτικούς που τόσο, μα τόσο εύστοχα χαρακτήρισε ο καθηγητής κ. Γιανναράς ως απατεώνες που μετέτρεψαν την πολιτική των στόχων υπέρ της πατρίδας, σε εμπόριο πολιτικής. Αέρας. Κι έρχεται -λέει- βροχή...

Κουτσός στην άμμο έτρεχε, να πιάσει καβαλάρη!!!

Εφιαλτική η κατάσταση. Γενικώς. Εφιαλτικά τα σενάρια. Εφιαλτικές οι καταγγελίες. Εφιαλτικές οι προοπτικές. Εφιαλτικά και τα όνειρα! 

Και πληθαίνουν και οι Εφιάλτες!

Τεχνηέντως και  ασυστόλως 

με προσανατολίζουν στον αποπροσανατολισμό μου. 

Στροβιλίζομαι ανάμεσα στην αναδιάρθρωση, την επιμήκυνση, τη χρεωκοπία... Ανάμεσα στην Τρόικα, στο Δέλτα Νι Ταυ και στον εξορθολογισμό! 

Σκοντάφτω πάνω στον Σόρος, στα σπρεντς, στα ομόλογα 

-τα ομολογημένα και τα ανομολόγητα- 

στα 110 δισ., στο χρέος, στο έλλειμμα, στους δανειστές, στον Τροςς Καν, τον Όλι Ρεν, στον μεσιέ Παπακακωνσταντίνου, στη μανδάμ Διαμαντοπούλου...

Αναπηδάω στη θέα της αναμμένης "Σπίθας", σαστίζω μπροστά στις σβησμένες ελπίδες, στα ναυαγισμένα όνειρα των αθώων και αφελώς ανυποψίαστων Ελλήνων για την Ενωμένη Ευρώπη (!), προσπαθώ να αποφύγω τα λιπαρά γιαούρτια, τις χοντρές μαγκούρες, το άγριο ξύλο, μπερδεύομαι στις Χωματερές, στο Σύνταγμα, στην Κερατέα... 

Χάνω το όνειρο και την ελπίδα... 

Πνίγομαι στο χάος των δηλώσεων και επιζητώ τη... βεβαιότητα των διαδηλώσεων.

Και πάω να ηρεμήσω, να κατασταλάξω, βρε αδερφέ, στων καναλιών τα "γάργαρα, τα καθαρά νερά"!  Άλλο κακό, μέγα κακό κι εκεί!

Πέφτω πάνω στα "παπαγαλάκια", στην Γκόλντεν Σαχς, στις υπουργικές βαρύγδουπες δηλώσεις, στους αναλυτές -ένθεν κακείθεν- της ταλαίπωρης αληθείας, και ζαλίζομαι. 

Παραπατάω... Βαδίζω και παραμιλώ... 

Το χρέος αυξάνεται, το έλλειμμα καλπάζει και ο πρωθυπουργός μας μας βεβαιώνει πως με τις θυσίες μας -τις δικές μας, των πολιτών τις θυσίες- θα βγούμε από το τούνελ! 

Κουτσός στην άμμο έτρεχε, 

να πιάσει καβαλάρη!!!

Πόσοι θα μου το πλύνουν σήμερα; Εεε; Πόσοι;

 Φεύγω από την Πεύκη. Πρώτα φανάρια στην Κύμης. Με πιάνει το κόκκινο. Περιμένω... Έσβησα το μάτι της κουζίνας φεύγοντας;
Ωχ! Τη γάτα την έκλεισα εξω στο μπαλκόνι; Θα χαλάσει τον κόσμο με τα ουρλιαχτά της! Τι γάτα κι αυτή! Είναι κουφή και δεν ακούει τη φωνή της! Αλλίμονο, την ακούνε όλοι στη γειτονιά!
Σκέφτομαι... και, φραπ, μπροστά μου στέκεται απειλητικά ο άνθρωπος με το ματσούκι! "Μη!", φωνάζω, "είναι καθαρό!". Αλλά εκείνος μου το έχει ήδη λερώσει με το λασπωμένο σφουγγάρι του ματσουκιού!  Δεν πτοείται ούτε από τους υαλοκαθαριστήρες που έχω βάλει στη γρήγορη σκάλα!
Με κοιτάζει αγριεμένος που δεν δέχτηκα να μου βρωμίσει το καθαρό μου τζάμι.

Πράσινο. Φεύγω εκνευρισμένη. Σκέφτομαι αν γινόταν να αλλάξω τη διαδρομή μου. Να γλιτώσω τα φανάρια που ακολουθούν. Δεν γίνεται.
Ο δρόμος μου είναι συγκεκριμένος. Παρακαλάω να μην με περιμένουν στα επόμενα φανάρια!
Αμ δε! Μου την έχουν στημένη. Ο αδύνατος -πολύ μελαχρινούλης- νεαρός έρχεται τρέχοντας. Προτεταμένο κι εδώ το ματσούκι!
"Όχι! Μην τολμήσεις!" φωνάζω. Ετούτος είναι πιο... ήπιος.
Φεύγει από μένα κι επιτίθεται στο πίσω όχημα.
Μέχρι να ανασάνω, ένα χέρι χώνεται απ' το παράθυρο στη μούρη μου. Ένα μπουκέτο μενεξέδες -χωρίς μουσική υπόκρουση- γαργαλάνε τη μύτη μου. Εναγωνίως ψάχνω κι εγώ για μία -χωρίς μουσική- απόκρουση!
Ο τύπος ψιθυρίζει κάτι ακαταλαβίστικα ελληνικά! Ανταποδίδω με ακαταλαβίστικα ελληνικά κι εγώ!

Πράσινο. Φεύγω. Στα επόμενα φανάρια, τους ξεφεύγω! Δεν με πιάνει το κόκκινο! Αλλά λίγο παρακάτω, έχει μπλόκο! Αριστερά το ματσούκι και οι φορτιστές αυτοκινήτων, δεξιά οι μπανάνες και τα χαρτομάντιλα. Και μπροστά (!) στο παρμπρίζ, ο άνθρωπος με το κρεμασμένο χαρτόνι στο λαιμό "ΕΧΟ 4 ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΙΜΑΙ ΑΡΟΣΤΟΣ".
Ψάχνω για ψιλά. Δεν μου έχουν μείνει πολλά... Φεύγοντας το πρωί από το σπίτι, παίρνω μαζί μου χαρτομάντιλα και ψιλά! Μετά τα τρίτα φανάρια, δεν έχω ψιλά, αλλά έχω παραπανίσια χαρτομάντιλα!

Φοράω μαύρα γυαλιά. Δεν έχει ήλιο, αλλά εγώ έχω τους λόγους μου. Έτσι δεν μπορούν να δουν το βλέμμα μου. Γιατί έτσι και πέσει η ματιά σου πάνω τους, την έβαψες! Χώνονται μέσα στο αυτοκίνητο, κουνώντας στο πρόσωπό σου την πραμάτεια τους σαν θυμιατό της Μ. Παρασκευής! Σκέφτομαι τώρα πως αν είχαν τουλάχιστον μηχανή, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιστωτική κάρτα! Αλλά δεν...

Ώρα επιστροφής. Η ίδια διαδρομή, ανάποδα. Θα συναντήσω πάλι στα φανάρια τις γνώριμες πλέον φάτσες.
Στο μεταξύ, οι τύψεις έχουν, εδώ και ώρα, στήσει χορό στο μυαλό μου! Γιατί τόσο θυμώνω και δυσανασχετώ μπροστά στη δυστυχία του άλλου; Δεν έχει σπίτι να μείνει, φαγητό να φάει, ρούχα να ζεσταθεί... Κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει... Κάποιος είπε στη φίλη μου, με απλωμένο το χέρι του και βλέμμα ικετευτικό, "Από το πρωί ξεφτιλίζομαι εδώ, για 20 λεπτά"!!!
Κι εγώ ενοχλούμαι γιατί έρχονται να μου πουλήσουν αρωματικά και μπρελόκ για το αυτοκίνητο, πολύχρωμους αναπτήρες, ζώνες, θήκες για τιμόνια, μπανάνες, λουλούδια που θα ζήσουν μία ημέρα στο βάζο, πλύσιμο σε ήδη πλυμένα τζάμια!

Όταν φτάνω στο σπίτι, είμαι ένα ράκος!
Ψάχνω τις δικαιολογίες και τα άλλοθί μου.


Αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι με απελπισία
πόσες φορές την ημέρα -κάθε ημέρα- θα μου το πλένουν;

Στο δρόμο με τις ακακίες...

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας και ψευτιάς... Και αυτές είναι αχώριστες μεταξύ τους. Μπλέκεται η μια μέσα στην άλλη, με θράσος και βεβαιότητα. 


Ε, λοιπόν, εγώ δεν ξέρω πού η αλήθεια μου μπλέκεται με τη φαντασία και πού το ψέμα μου διαπερνά την καθαρότητα της εικόνας. Ή το ακριβώς αντίθετο. 
Θα τολμήσω, όμως, να αφηγηθώ...  Άλλωστε, όταν κάποιος αφηγείται ή όταν κάποιος ακούει μια αφήγηση, αυτό καταδεικνύει πως δεν είναι μόνος. 
Στους ευανάγνωστους χώρους της μνήμης, κινούμαστε πάνω στη γυαλιστερή επιφάνεια της τελειότητας. 

Xρόνια τώρα, κουβαλάω την ανάμνηση της μυρωδιάς των δέντρων, εκεί, στη Σκουφά... Και η μνήμη της μυρωδιάς είναι πολύ έντονη... Και όσο ο Απρίλης προχωρεί, γίνεται εντονότερη. Βρίσκει εσοχές στην καρδιά μου και στρογγυλοκάθεται αναπαυτικά! Βρίσκει ρωγμές στις σκέψεις μου και τρυπώνει γλιστρώντας, μοσχομυρίζοντας ακακίας άρωμα!


Εκεί, στο δρόμο αυτό, δεξιά κι αριστερά, οι ακακίες έγερναν από τα άνθη τους -τσαμπιά μυρωδάτα! Εκεί, στο δρόμο αυτό, τρέχαμε παίζοντας, γελώντας και μαλώνοντας... Κι όταν έπαιρνε να σουρουπώνει και μας "μάζευε" η μαμά, εγώ έτρεχα, σημάδευα το χαμηλότερο κλαδί, πηδούσα όσο ψηλότερα μπορούσα, κι έκοβα ένα τσαμπί ακακίας! Συχνά, μάτωναν τα χέρια μου από τα αγκάθια της, αλλά καθόλου δεν μ' ενδιέφερε αυτό! Έβαζα το δάχτυλο στο στόμα και το ρουφούσα, μέχρι να σταματήσει το αίμα!
Κοιμόμουν μ' αυτό το τσαμπί δίπλα στο μαξιλάρι μου. Και τα χρωματιστά όνειρά μου γίνονταν ένα σύννεφο αρωματισμένο!
Αυτό, λοιπόν, το άρωμα, εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου!
Το κουβαλάω χρόνια!...  Έτσι, ίσως, εξηγείται το γιατί έχω... μη ελεγχόμενη αδυναμία, στα αρώματα, στις κολόνιες, γενικώς στα parfumes!


Σκουφά. 
Ο δρόμος αυτός είχε την ανεξήγητη δόση μεγαλείου που έχει ο τόπος των παιδικών μας χρόνων. 
Αναμνήσεις συναισθημάτων. Σπίτια κι αυλές. Φουντωτές τριανταφυλλιές, συκιές και μουριές. Εικόνες και άνθρωποι... 
Υλικό πλούσιο για να γεμίσουν οι βαλίτσες των αναμνήσεων που θα κουβαλούσαμε στο μέλλον μας. 
Σ' ένα τέτοιο βαλιτσάκι σκόνταψα απόψε. 


Σήμερα δεν υπάρχουν πια οι ακακίες! Δεν ακούγονται τα μεθυστικά αρώματα. Ούτε σε ζαλίζουν οι φωνές των παιδιών. Δεν... δεν... δεν...
Αλλά, βέβαια, δεν θα απαριθμήσω όλα όσα άλλαξαν. Απλώς, θα καταθέσω τη δική μου αλήθεια. Αν είναι περιπεπλεγμένη με τη φαντασία, την υπερβολή ή το ψέμα -δεν έχει σημασία. 

Η δική μου αλήθεια είναι πως τον Απρίλη οι μυρωδιές από τα μεγάλα υποκίτρινα ανθισμένα τσαμπιά της ακακίας, εισβάλλουν στα όνειρά μου και πλημμυρίζουν τον αέρα, εκεί, στην οδό Σκουφά!...


Και συνεχίζω να είμαι παιδί, που σκαρφαλώνει στις ακακίες, με δαχτυλάκια ματωμένα, με γρατσουνιές στα γόνατα, ιδρωμένη, γεμάτη χώματα, με κατακόκκινα μάγουλα και ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά!...

Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω!...

Η λέξη ακούστηκε πρώτη φορά από τον Κ. Μητσοτάκη: διαπλεκόμενα.
Από τότε, μπήκε στη ζωή μας, έγινε ένα με την καθημερινότητά μας. Πολλοί πιστεύουμε πως δεν μας αφορά -μήπως είμαστε εμείς μπλεγμένοι; Ασ' τους να  βγάλουν τα μάτια τους!
Τι μας νοιάζει εμάς τι κάνει ο Κόκκαλης, ο Τεγόπουλος, ο "Προμηθέας" του Κοπελούζου με το φυσικό αέριο...
Τι μας νοιάζει τι γίνεται με την Intracom και τα οπλικά συστήματα, με τον Όμιλο Alter και το "Ξυστό". Τι συμβαίνει στη Φλώρινα με τη ΔΕΗ, τι απέγινε η υπόθεση AXXON του Λιακουνάκου, του μεγαλύτερου, ίσως, προμηθευτή οπλικών συστημάτων για τις ένοπλες Δυνάμεις της χώρας; Εμείς θα τα λύσουμε;
Οι ανατροπές των αξιών συντελούνται ταχύτατα, όπως ακριβώς συμβαίνει στο Χρηματιστήριο. Τα σκάνδαλα κυριαρχούν στη ζωή μας.
Εμείς, ο "απλός λαός", κατασκευάζουμε άλλοθι, ιδιοχείρως και  ιδιοφυώς!
Λέμε αβασάνιστα ένα "Πω πω πω ντροπή!" ή "Εγώ από την αρχή το είχα καταλάβει και δεν συμφωνούσα! Άλλωστε, δεν συμμετείχα!" και... έξω η ουρά-ουρίτσα μας, που την κουνάμε άλλοτε χαρούμενοι ως winners και άλλοτε λυπημένα, όχι ως loosers, αλλά ως... παθόντες! Γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον χαμένο (looser) και τον παθόντα. Ο πρώτος προσπάθησε. Έπαιξε και έχασε.Ο δεύτερος "έπαθε". Κοινώς, του την έφεραν. Δεν έφταιγε! Άμαρτυς! Αυτός δεν ήταν εκεί, δεν ήταν παρών, δεν συμμετείχε στη διαδικασία. Άρα; Ένα άλλοθι "κατασκευάζεται", βολεύουμε την ελαστικότατη συνείδησή μας μέσα στα ανεμοσκόρπιστα επιχειρήματα της παρουσίασής του, και... αθώος ο κατηγορούμενος!
Άλλωστε, στην εποχή μας, λίγο-πολύ, όλοι είμαστε κατήγοροι και κατηγορούμενοι. Κι αν δεν υπήρχαν ή δεν εφευρίσκαμε , δεν κατασκευάζαμε άλλοθι, θα ήμασταν όλοι -ή σχεδόν όλοι- στα εδώλια των κατηγορουμένων και θα περιμέναμε στην ουρά να μας απαγγελθεί η ποινή.
Ποιος, όμως, θα ήταν εκείνος ο αθώος, ο ακέραιος, ο αναμάρτητος, που θα μπορούσε να ορίσει, να κρίνει και να επιβάλει την κάθε ποινή;

Λάστιχο, λοιπόν, η συνείδησή μας και σοφή η παροιμία "Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω". Γιατί εκείνο που αποτελεί άλλοθι για μία συγκεκριμένη στιγμή, για ένα συγκεκριμένο γεγονός, συγκρούεται με το επόμενό μας άλλοθι. Κι εμείς, τι; Εκεί θα σκαλώσουμε; Τεντώνουμε λίγο το λάστιχο, αλλάζουμε σχήμα στην εύπλαστη συνείδησή μας και ανακατασκευάζουμε τις θεωρίες μας.Η επόμενη αθώωσή μας έχει ήδη συντελεστεί -κάτι, άλλωστε, που δεν βολεύει μόνο εμάς αλλά και όλους τους άλλους γύρω μας, αφού έτσι διευκολύνονται οι ίδιοι στη διακήρυξη της δικής τους αθωότητας.

Το παιχνίδι αυτό αρχίζει από τα παιδικά μας χρόνια , συνεχίζεται στην εφηβεία, κορυφώνεται στην ενηλικίωσή μας, για να χοντρύνει, τελικά, στο χώρο της πολιτικής.  Εκεί που όλα παίζονται πια απροκάλυπτα. Κι όλοι καμώνονται πως τίποτα δεν είναι παράξενο, πως όλα έτσι πρέπει να γίνουν. Αυτοί είναι οι... όροι του παιχνιδιού. Τη μία έτσι, την άλλη αλλιώς. Αρκεί να προβάλλεται ένα απαλλακτικό άλλοθι.
Στην προκειμένη περίπτωση, για τους πολιτικούς είναι μάλλον απλό: καθένας από αυτούς, αποτελεί από μόνος του άλλοθι για τον άλλον, τον αντίπαλο συνάδελφο. Άλλοθι από χέρι. Άρα, όλοι απαλλασσόμενοι και όλοι εν δικαίω.
Έλα τώρα εσύ, ονειροβάτη και ασχετίκλα -όποιος κι αν είσαι- να μιλάς για ηθική, για συνείδηση, διαμαρτυρία, αντίσταση και βέτο. Είναι σαν να φωνάζεις "Κικιρίκου"από τον Βράχο της Ακρόπολης, κατά το Σεφέρη.
Τα άλλοθι βολεύουν και οδεύουν μαζί μας, ενώ τα σπουργίτια φωνάζουν ασταμάτητα, "Εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω"...


Υ.Γ.: Φύγε εσύ, έλα εσύ!... 
Το κείμενο αυτό το... ξέθαψα τυχαία, σκαλίζοντας τα χαρτιά μου, τα αρχεία μου, παλιά περιοδικά. Γραμμένο και δημοσιευμένο περίπου 10 χρόνια πριν!...
Και να οι συνειρμοί, να οι αναγωγές, βρέθηκα να νομίζω πως δεν πέρασαν αυτά τα 10 χρόνια! Πως βρίσκομαι ακόμα εκεί, εγώ και οι αφελείς απορίες μου! Εγώ και οι η σαστισμένη αντίληψή μου, εγώ και τα νοθευμένα συναισθήματά μου, εγώ και η σπαρακτική αλλοτρίωσή μας!
Και θέλω να ανεβώ στο Βράχο και να φωνάξω Κικιρίκουυυυυυ!!!

Ανάσα μου ακριβή!

Το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος μόλις έρθει στη ζωή 
είναι να πάρει ανάσα.
Και είναι το  πιο απλό πράγμα, το αυτονόητο. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ “τώρα θα εισπνεύσω, τώρα θα εκπνεύσω, ιδού η αναπνοή”! Αυτό γίνεται αυτόματα. Αν υπάρχουν, θα είναι ελάχιστοι αυτοί που συνειδητοποιημένα αναπνέουν. Που το χαίρονται. Αυτοί που κατανοούν απολύτως τι σημαίνει να μπορείς να αναπνέεις με μία καλή ποιότητα αναπνοής. Τι σημαίνει αυτή η εισπνοή οξυγόνου για τη ζωή μας.  Όχι πως δεν το γνωρίζουμε. Το έχουμε διδαχτεί. Αλλά δεν το εκτιμούμε όσο το έχουμε. Όπως συμβαίνει γενικότερα στη ζωή μας. Μόνον όταν χάσουμε κάτι, μόνον τότε συνειδητοποιούμε την αξία του.

Στην προκειμένη περίπτωση, όταν χάσεις την ικανότητα ή τη δυνατότητα να αναπνέεις επαρκώς, να αναπνέεις χωρίς προσπάθεια, χωρίς βοήθεια οξυγόνου και φαρμάκων, το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι πανικόβλητος είναι η ανατροπή της ίδιας της ζωής σου.

Όταν, δηλαδή, ανακαλύψεις ότι πάσχεις από τη Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, την αρρώστια που σήμερα είναι η τέταρτη αιτία θανάτου στον κόσμο. Αλλά, ίσως, δεν είναι τόσο η απειλή του θανάτου που σε φοβίζει, όσο ο τρόπος που στο εξής θα ζεις.

Όσοι πάσχουν από ΧΑΠ, το γνωρίζουν καλά: δεν μπορείς πια να ακολουθήσεις τον παλιό τρόπο ζωής σου, δεν μπορείς να πας εκδρομές, να ταξιδέψεις εύκολα, να διασκεδάσεις με φίλους. Δεν μπορείς να περπατήσεις χωρίς να σου “κόβεται η ανάσα” από το λαχάνιασμα. Μετράς τα σκαλοπάτια που βλέπεις μπροστά σου και την αντοχή σου να τα ανεβείς.  Θέλεις να μιλήσεις, αλλά αισθάνεσαι πως δεν έχεις αέρα στα πνευμόνια σου –πώς να μιλήσεις; Κινδυνεύεις από λοιμώξεις, ιώσεις, ακόμη και ένα απλό κρυολόγημα, ακίνδυνο για τους άλλους, για σένα είναι απειλή για τη ζωή σου!

Αλλάζεις, λοιπόν, τον τρόπο ζωής σου και προσαρμόζεσαι στις καινούριες συνθήκες. Τώρα πια πρέπει να προσέχεις τα πάντα. Και στα δύσκολα, “αγκαλιάζεις” και τη συσκευή του οξυγόνου, ως δεκανίκι, ως βοήθεια στην προσπάθειά σου να αναπνεύσεις.

Δύσκολο να περιγραφούν όλα όσα αφορούν τη ΧΑΠ  και να ενημερώσει κανείς άλλους που, είτε πάσχουν και δεν το γνωρίζουν, είτε εκθέτουν αλόγιστα τον εαυτό τους στον κίνδυνο να αρρωστήσουν, καπνίζοντας τσιγάρα, αφού αυτό αποτελεί και την κύρια αιτία της αρρώστιας.

Η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια σαρκάζει την άγνοιά μας που μας οδηγεί στο έλεός της.

Ας αντισταθούμε όπως μπορεί ο καθένας.

• Share this:
• Μοιραστείτε το