Χρώμα στους τοίχους και στα όνειρα!

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας  και ψευτιάς... 

Μπορεί να είναι κι έτσι... Αλλά αυτό δεν θα ανακόψει την απόφασή μου να μιλήσω για κάποιες στιγμές που, πολλά χρόνια πριν, έζησα στους υπόγειους χώρους μιας μεγάλης κλινικής στη Λάρισα. 

Ήμασταν τότε μια παρέα από 4 κορίτσια που είχαμε πέσει "θύματα" ενός καθαρά παιδικού συναγωνισμού: ποια θα διαβάσει τα περισσότερα βιβλία την εβδομάδα! 

Είχαμε γούστο... Η Κυριακούλα, η Ελένη, η Ευτυχία κι εγώ! 

Ήταν ένα απόγευμα που με την Ελένη πήγαμε στο σπίτι της κάτι να πάρει... δεν θυμάμαι... Κατεβήκαμε σε ένα σκοτεινό πολύ μακρύ -ή έτσι μου φάνηκε- διάδρομο. Δεξιά κι αριστερά στους τοίχους κρέμονταν μεγάλοι, πελώριοι -ή πάλι, ίσως έτσι μου φάνηκαν- πίνακες... Ήταν σκοτεινά, δεν ξεχώριζα λεπτομέρειες, βιαζόμασταν κιόλας... 

Η Ελένη στάθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα. Ήταν ανοιχτή. Προχώρησε μέσα κι εγώ στάθηκα πίσω της, διστακτικά... Η ατμόσφαιρα ήταν "αυστηρή"... "βαριά" για την ανέμελη γεμάτη αθωότητα ηλικία μας. Πίσω από ένα τεράστιο γραφείο, καθόταν ο πατέρας της Ελένης. Ήταν πολύ σοβαρός... Αγέλαστος... Έτσι που δεν αρέσει στα παιδιά. Ένιωθα μουδιασμένη, αλλά δεν έλεγα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το γραφείο! Ήταν υπέροχο! Κοίταξα τριγύρω... Και τα άλλα έπιπλα με εντυπωσίασαν! Καθόλου δεν ήξερα από ρυθμούς, κατασκευές και ποιότητα επίπλων. Αλλά ετούτα εδώ τα έπιπλα ήταν παραμυθένια!... 

Ιδέα δεν είχα τότε, μικρό παιδί της επαρχίας, πως αυτό το γραφείο ήταν το γραφείο του Ερρίκου Σλήμαν!!!

Η Ελένη, μίλησε με τον πατέρα της, πήρε την άδειά του για αυτό που του ζήτησε, εγώ χαιρέτησα ευγενικά και φοβισμένα και βγήκαμε ξανά στο μακρύ σκοτεινό διάδρομο! Τώρα κοίταζα με περισσότερη προσοχή τους πίνακες. Τα μάτια μου είχαν συνηθίσει στο μισοσκόταδο... Μαγεύτηκα! 

Και εκείνο το βράδυ, ονειρεύτηκα τα πιο χρωματιστά μου όνειρα!

Πέρασαν χρόνια... Εκείνες τις στιγμές στο υπόγειο της μεγάλης κλινικής του σπουδαίου γιατρού Γεωργίου Κατσίγρα -σημείου αναφοράς για τους κατοίκους της θεσσαλικής πόλης-  τις κράτησα στη θύμησή μου μαζί με τις παιδικές μου ζωγραφιές! 

Αυτή η κλινική στη μεγάλη Πλατεία Ταχυδρομείου της Λάρισας, στεγάζει από το 1987 την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αλλά ακόμη και σήμερα, "Κλινική Κατσίγρα" λένε οι Λαρισαίοι όταν θέλουν να αναφερθούν σ' αυτό. 

Ο Γεώργιος Κατσίγρας, λοιπόν, ο πατέρας της φίλης μου Ελένης, υπήρξε κορυφαίος χειρουργός στην Ελλάδα, γνωστός στην Ευρώπη και την Αμερική, με επιτυχίες που προκάλεσαν τον άμετρο θαυμασμό επιστημόνων. 

Το πλούσιο καλλιτεχνικό συναίσθημα που διέθετε, τον οδήγησε στην απόκτηση μιας σπάνιας συλλογής, ανυπολόγιστης αξίας, πινάκων ζωγραφικής, χαρακτικής και σχεδίων, 780 περίπου έργων Ελλήνων καλλιτεχνών! 

Το 1981 ο μεγάλος και σπουδαίος γιατρός και συλλέκτης  δώρισε τη συλλογή του αυτή στο Δήμο, με τον όρο να δημιουργηθεί κτήριο και νομικό πρόσωπο με την επωνυμία "Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα". 

Είκοσι δύο χρόνια αργότερα (τόσο χρειάστηκε για να υλοποιήσουν τον όρο του δωρητή!) εγκαινιάστηκε η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, που βέβαια, πήρε το όνομα του συλλέκτη. 

Η συλλογή παρουσιάζει περίπου 170 χρόνια Ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης, αφού το παλαιότερο έργο της είναι η "Αποκαθήλωση" του Νικολάου Καντούνη (1768 - 1834), ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Επτανησιακής Σχολής, ενώ τα νεότερα είναι "Η διαδήλωση" (1965) του Γιάννη Ψυχοπαίδη, η "Κόκκινη λάμπα" (1972) του Σπύρου Βασιλείου και το "Ζευγάρι" (1971) του Γ. Σικελιώτη.  

Εκτός από τα έργα, ο Γ. Κατσίγρας δώρισε στη Δημοτική Πινακοθήκη και τα έπιπλα γραφείου του Ερρίκου Σλήμαν, καθώς και 1.250 βιβλία τέχνης και 4.500 χιλιάδες βιβλία λογοτεχνίας και ποίησης, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Λάρισας. 

Ε, λοιπόν 70 από αυτούς τους πίνακες, πολλοί από τους οποίους είναι εκείνοι που, παιδί, είδα στους τοίχους ενός μακρύ διαδρόμου -έτσι φαινόταν στα μάτια μου... μπορεί να ήταν και κάποιος άλλος χώρος, ειδικά καμωμένος για να κρεμαστούν τα έργα της συλλογής του... δεν παίρνω κι όρκο- θα φιλοξενούνται μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη: Νικόλαος Λύτρας, Γ. Ιακωβίδης, Γ. Μόραλης, Θ. Ράλλης κ.ά. θα με κάνουν να γίνω ξανά το παιδί που τα μάτια του εκείνο το απόγευμα, σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, ήρθαν σε απόσταση αναπνοής με την ομορφιά! 

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας  και ψευτιάς... Εγώ δεν μπήκα εδώ στο χώρο της φαντασίας και της ψευτιάς... κι ας λένε ό,τι θένε!...