Τεντωμένο δάχτυλο μετά λόγων απειλητικών...

Το τεντωμένο δάχτυλο που κουνιέται στον αέρα, όταν ήμουν μικρή, με φόβιζε! Αργότερα, το έβλεπα ως απειλητικό, αλλά ο φόβος μου ήταν... ελεγχόμενος! Δεν έβαζα και τα κλάματα!
Όταν μεγάλωσα, με ενοχλούσε. Ακόμα κι αν ήταν για να μου υποδείξουν πού θα καθίσω σε ένα γεύμα, αν αυτό το έκαναν με το δείχτη τεντωμένο, με εκνεύριζε. Αργότερα, όταν μεγάλωσα για τα καλά, με οδηγούσε σε σωστές κρίσεις για το άτομο που το... έσειε!

Και να, λοιπόν, που, εκεί που δεν το περίμενα καν, θυμήθηκα όλα εκείνα τα συναισθήματα που παιδιόθεν με φόβιζαν!
Τρόμαξα!
Τον είδα απειλητικό, ευμεγέθη και συνοφρυωμένο, να φωνάζει πως απαιτεί "στρατιωτική πειθαρχία... σ' αυτά που λένε", στις αποφάσεις, δηλαδή, που παίρνει ο ίδιος και οι κυβερνώντες και είχε το δάχτυλο, έτσι όπως με φόβιζε από μικρή, αργότερα με ενοχλούσε και τώρα με εξοργίζει! Και λυγισμένο μετά το χτύπησε δυνατά στο τραπέζι!
 Η φωνή του ήταν "στεγνή", και η γλώσσα ακουγόταν σαν να "πλατάγιζε" έτσι όπως όταν κολλάει το στόμα μας, κατάξερο από τη δίψα! Τα φρύδια του σε θέση... αποφασιστικού θυμού, που δεν σηκώνει αντιρρήσεις και τέτοια δικαιώματα!...

Ε, λοιπόν, η σημειολογία της υπόθεσης, φυσικά φλυαρεί!
Το κορμί, οι κινήσεις, το χρώμα της φωνής μας, όλα αποκαλύπτουν.
Και, εν προκειμένω, όλα αυτά έπαιρναν το σχήμα της επιβεβαίωσης...
Ο υπουργός μας Ευάγγελος Βενιζέλος -θα καταλάβατε πως στο πρόσωπό του αναφερόμαστε- είναι αποδεδειγμένα ένα άτομο με αυτοπεποίθηση, σίγουρο για τον εαυτό του, που χειρίζεται με αξιοθαύμαστη άνεση το λόγο και αποφεύγει προσεκτικά κάθε κίνηση που θα πρόδιδε αβεβαιότητα.
Οι χειρονομίες είναι ένας τρόπος επικοινωνίας παρόμοιος με τη γλώσσα, που δημιουργούνται ως διανοητική έννοια ενός ατόμου, ενδεχομένως από κοινού με την ομιλία.
Εκφράζονται μέσω της κίνησης των άνω άκρων, με ανάλογο τρόπο που η ομιλία παράγεται από τη μεταβολή της πίεσης των στρωμάτων του αέρα.
Οι αποδέκτες αντιλαμβάνονται τις χειρονομίες σαν μία ακολουθία οπτικών εικόνων και τις ερμηνεύουν με τη γνώση που κατέχουν γι' αυτές, δηλαδή με τη νοημοσύνη.
Αλλά οι κινήσεις των χεριών λειτουργούν επικουρικά στην ανθρώπινη γλώσσα. Εντείνουν, υποβάλλουν, δίνουν χρώμα και έμφαση στα λεγόμενα.
Άραγε γι' αυτό και ο υπουργός κουνούσε το χέρι του στον αέρα, με φωνή κοφτή, δυνατή, επιτακτική και ύφος έντονο, συνοφρυωμένο και απειλητικό, όταν απαιτούσε "στρατιωτική πειθαρχία";
Και ήταν, άραγε, αυτή η χειρονομία μία υποσυνείδητη μορφή επικοινωνίας, με την οποία ο κ. Βενιζέλος επιδίωξε να συμπληρώσει τη δυνατότητα για επικοινωνία που έχει ένα άτομο;


Όπως κι αν ερμηνευθεί, το γεγονός εξαγρίωσε περισσότερο ακόμη τους ήδη εξαγριωμένους πολίτες αυτής της χώρας που τους εκμεταλλεύονται και τους εμπαίζουν ασύστολα! 
Γιατί δεν νομίζω να συγκινήθηκε κανείς -όσο καλή πρόθεση και διάθεση κι αν είχε- στο άκουσμα των "τρυφερών" και "συμπονετικών" λόγων του κ. Βενιζέλου, για τη φτώχεια, τη δυστυχία και την κατάντια μας! Φυσικά, δεν τα χαρακτήρισε έτσι... Αλλά έτσι δεν είναι; 
Και πώς να πιστέψει κανείς "τα λόγια τα μεγάλα", όταν βλέπει τον τρόπο ζωής των "αρχόντων" μας και, δικαίως, φαντάζεται και ακόμη περισσότερα; 
Κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ασταμάτητες φορολογικές αφαιμάξεις, αυξήσεις στα τρόφιμα, στα είδη πρώτης ανάγκης, αυξήσεις παντού... φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες!... 
Πόσο "καίνε" αυτά την προσωπική ζωή των πολιτικών μας; Τι από όλα αυτά  βασανίζει εκείνους, τα παιδιά, την οικογένειά τους; 
Και απαιτεί "στρατιωτικήική πειθαρχία", χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι! 
Την ίδια ώρα που έξω από το Κοινοβούλιο, χιλιάδες πολίτες φτύνουν τη Βουλή!

Η μαμά μου έλεγε μια παροιμία όταν ήθελε να μας επιπλήξει και να μας κάνει να ντραπούμε για μια απρέπεια, μια αδικία, μια σκανταλιά που κάναμε. Έλεγε: "Σήκω την ουρά από το γαϊδούρι και φτύσε του τον κώλο! Δεν θα ντραπεί"!
Κι αυτή την παροιμία τη θυμάμαι αυτό το χρόνο πολύ συχνά. 
Και δεν βάζω τα κλάματα με τα αυστηρώς, αυταρχικώς και... αναισχύντως τεντωμένα δάχτυλα.