Τεντωμένο δάχτυλο μετά λόγων απειλητικών...

Το τεντωμένο δάχτυλο που κουνιέται στον αέρα, όταν ήμουν μικρή, με φόβιζε! Αργότερα, το έβλεπα ως απειλητικό, αλλά ο φόβος μου ήταν... ελεγχόμενος! Δεν έβαζα και τα κλάματα!
Όταν μεγάλωσα, με ενοχλούσε. Ακόμα κι αν ήταν για να μου υποδείξουν πού θα καθίσω σε ένα γεύμα, αν αυτό το έκαναν με το δείχτη τεντωμένο, με εκνεύριζε. Αργότερα, όταν μεγάλωσα για τα καλά, με οδηγούσε σε σωστές κρίσεις για το άτομο που το... έσειε!

Και να, λοιπόν, που, εκεί που δεν το περίμενα καν, θυμήθηκα όλα εκείνα τα συναισθήματα που παιδιόθεν με φόβιζαν!
Τρόμαξα!
Τον είδα απειλητικό, ευμεγέθη και συνοφρυωμένο, να φωνάζει πως απαιτεί "στρατιωτική πειθαρχία... σ' αυτά που λένε", στις αποφάσεις, δηλαδή, που παίρνει ο ίδιος και οι κυβερνώντες και είχε το δάχτυλο, έτσι όπως με φόβιζε από μικρή, αργότερα με ενοχλούσε και τώρα με εξοργίζει! Και λυγισμένο μετά το χτύπησε δυνατά στο τραπέζι!
 Η φωνή του ήταν "στεγνή", και η γλώσσα ακουγόταν σαν να "πλατάγιζε" έτσι όπως όταν κολλάει το στόμα μας, κατάξερο από τη δίψα! Τα φρύδια του σε θέση... αποφασιστικού θυμού, που δεν σηκώνει αντιρρήσεις και τέτοια δικαιώματα!...

Ε, λοιπόν, η σημειολογία της υπόθεσης, φυσικά φλυαρεί!
Το κορμί, οι κινήσεις, το χρώμα της φωνής μας, όλα αποκαλύπτουν.
Και, εν προκειμένω, όλα αυτά έπαιρναν το σχήμα της επιβεβαίωσης...
Ο υπουργός μας Ευάγγελος Βενιζέλος -θα καταλάβατε πως στο πρόσωπό του αναφερόμαστε- είναι αποδεδειγμένα ένα άτομο με αυτοπεποίθηση, σίγουρο για τον εαυτό του, που χειρίζεται με αξιοθαύμαστη άνεση το λόγο και αποφεύγει προσεκτικά κάθε κίνηση που θα πρόδιδε αβεβαιότητα.
Οι χειρονομίες είναι ένας τρόπος επικοινωνίας παρόμοιος με τη γλώσσα, που δημιουργούνται ως διανοητική έννοια ενός ατόμου, ενδεχομένως από κοινού με την ομιλία.
Εκφράζονται μέσω της κίνησης των άνω άκρων, με ανάλογο τρόπο που η ομιλία παράγεται από τη μεταβολή της πίεσης των στρωμάτων του αέρα.
Οι αποδέκτες αντιλαμβάνονται τις χειρονομίες σαν μία ακολουθία οπτικών εικόνων και τις ερμηνεύουν με τη γνώση που κατέχουν γι' αυτές, δηλαδή με τη νοημοσύνη.
Αλλά οι κινήσεις των χεριών λειτουργούν επικουρικά στην ανθρώπινη γλώσσα. Εντείνουν, υποβάλλουν, δίνουν χρώμα και έμφαση στα λεγόμενα.
Άραγε γι' αυτό και ο υπουργός κουνούσε το χέρι του στον αέρα, με φωνή κοφτή, δυνατή, επιτακτική και ύφος έντονο, συνοφρυωμένο και απειλητικό, όταν απαιτούσε "στρατιωτική πειθαρχία";
Και ήταν, άραγε, αυτή η χειρονομία μία υποσυνείδητη μορφή επικοινωνίας, με την οποία ο κ. Βενιζέλος επιδίωξε να συμπληρώσει τη δυνατότητα για επικοινωνία που έχει ένα άτομο;


Όπως κι αν ερμηνευθεί, το γεγονός εξαγρίωσε περισσότερο ακόμη τους ήδη εξαγριωμένους πολίτες αυτής της χώρας που τους εκμεταλλεύονται και τους εμπαίζουν ασύστολα! 
Γιατί δεν νομίζω να συγκινήθηκε κανείς -όσο καλή πρόθεση και διάθεση κι αν είχε- στο άκουσμα των "τρυφερών" και "συμπονετικών" λόγων του κ. Βενιζέλου, για τη φτώχεια, τη δυστυχία και την κατάντια μας! Φυσικά, δεν τα χαρακτήρισε έτσι... Αλλά έτσι δεν είναι; 
Και πώς να πιστέψει κανείς "τα λόγια τα μεγάλα", όταν βλέπει τον τρόπο ζωής των "αρχόντων" μας και, δικαίως, φαντάζεται και ακόμη περισσότερα; 
Κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ασταμάτητες φορολογικές αφαιμάξεις, αυξήσεις στα τρόφιμα, στα είδη πρώτης ανάγκης, αυξήσεις παντού... φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες!... 
Πόσο "καίνε" αυτά την προσωπική ζωή των πολιτικών μας; Τι από όλα αυτά  βασανίζει εκείνους, τα παιδιά, την οικογένειά τους; 
Και απαιτεί "στρατιωτικήική πειθαρχία", χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι! 
Την ίδια ώρα που έξω από το Κοινοβούλιο, χιλιάδες πολίτες φτύνουν τη Βουλή!

Η μαμά μου έλεγε μια παροιμία όταν ήθελε να μας επιπλήξει και να μας κάνει να ντραπούμε για μια απρέπεια, μια αδικία, μια σκανταλιά που κάναμε. Έλεγε: "Σήκω την ουρά από το γαϊδούρι και φτύσε του τον κώλο! Δεν θα ντραπεί"!
Κι αυτή την παροιμία τη θυμάμαι αυτό το χρόνο πολύ συχνά. 
Και δεν βάζω τα κλάματα με τα αυστηρώς, αυταρχικώς και... αναισχύντως τεντωμένα δάχτυλα. 

Τα... "άλλα ελληνικά"!

Διάβασα σήμερα τίτλο ανάρτησης κάπου στο διαδίκτυο: "Τα μαζεύουν άρων άρων..." και μου 'ρθε να φωνάξω: Μαζεύτε τα άρΩν άρΩν κι εσείς! Άρων και τα μολύβια σας, άρων τις πένες και τα... στιλά σας, άρων και τα χαρτιά ή τα λαπτόπια σας και άμε στο καλό!

Τελικά, τη γλώσσα μας δεν την πλήγωσαν τα greeklish! Είχαν προηγηθεί τα... άλλα ελληνικά! Αυτά τα ελληνικά των... μορφωμένων Ελλήνων, που και θέσεις υψηλές κατέχουν και επιτυχημένοι θεωρούνται και "βήμα" τους δίνεται και περισπούδαστο ύφος διαθέτουν όταν μιλούν περί παντός του επιστητού και ιδιαιτέρως βαρυσήμαντο όταν αναλύουν, άκρως επηρμένο δε όταν σε έχουν απέναντί τους, χωρίς να γνωρίζουν επακριβώς ούτε ποιος είσαι ούτε τα γράμματα που γνωρίζεις ούτε τις γνώσεις που έχεις φορτώσει στις αποσκευές σου!

Και έτσι, σήμερα, ξαναλέω αυτό που -με πόνο ψυχής- είχα πει και άλλοτε: Μας "πυροβολούν" από παντού!
Και θυμήθηκα...

Ήταν τότε που κάποιος υπουργός της "Αλλαγής", θέλοντας να κάνει τη... διαφορά, αρνήθηκε την καθαρεύουσα! Έβγαλε, λοιπόν, από τα επιρρήματα την κατάληξη "ως", και με ένα μεγαλοπρεπέστατο "άλφα", το... γύρισε στη δημοτική! Τόσο απλά!
Και από τότε, "αφού το είπε κοτζάμ υπουργός, έτσι θα είναι το σωστό... αυτός ξέρει", άρχισαν όλοι τα "όπως είπα και προηγούμενα...", χωρίς να κάνουν τον κόπο να ανοίξουν ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ τη γραμματική -εκείνη τη θαυμάσια Μικρή Γραμματική του Τριανταφυλλίδη- έστω για επιβεβαίωση! Και το ορκίζομαι, μαζί τους δεν έχω προηγούμενα!
Έτσι πυροβολούσαν, έτσι συνεχίζουν να πυροβολούν!

Και... "ευτυχά που μας ενημέρωσαν για τις νέες επιρρηματικές δυνατότητες", για να θυμηθούμε και τον Μάνο Χατζηδάκι!
Και να θυμηθούμε, ακόμη, το γεγονός πως "ήταν και η Μελίνα Μερκούρη παρών", αλλά, ευτυχώς, δεν το άκουσε αυτό, όταν ειπώθηκε σε Δελτίο Ειδήσεων κρατικού Ραδιοφωνικού Σταθμού!

Ήμουν κι εγώ "παρών" όταν "αποκατέστησαν τη βλάβη"... Όχι τη λειτουργία... Και όταν άκουσα για την καταστροφή, έμεινα... έκθαμβη, όπως η δημοσιογράφος-"καθηγήτρια" του Πανεπιστημίου!

Καλέ, από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω;
Η συντριπτική... πλειοψηφία (λες και εν προκειμένω ψηφίζουν!...)των ανθρώπων, δεν θέλουν να αφήσουν ΤΗ καρέκλα, δεν κλείνουν ΤΗ πόρτα κι αποχαιρέτησαν για πάντα το τελικό "ς" και το τελικό "ν" από εκεί όπου ήταν και είναι η θέση τους.
Έτσι, βλέπουμε τον επικεφαλή και το βάζουμε στα πόδια, φωνάζοντας απελπισμένα "Πού είναι η έξοδο; Πού είναι η έξοδο;"! Κάποια θεία μου μπερδεύτηκε και κούνισε θλιβερά το κεφάλι της, λέγοντας: "Μωρέ μας έχουν πνίξει τα έξοδα! Ένα μόνο έξοδο;...".

Κανόνες; Ποιοι κανόνες;
Η γλώσσα είναι ζωντανή -λένε. Και εξελίσσεται -λένε. Και καθένας τη φέρνει στα μέτρα του. Πολύ απλά.
Θυμάμαι τον Ντίνο Καγιά -ζωγράφο, συνθέτη κλασσικής μουσικής, συγγραφέα- να μου λέει γελώντας:
"Διαφωνώ ριζικά, ου μην αλλά και... κάθετα! Δεν μας πυροβολούν από παντού! Αυτοί οι ίδιοι είναι πυροβολημένοι"!
Και να προσθέτει: Σ' αυτούς τους γλωσσικά νεολόγιους, υπεξελικτικούς και βολεμένους μέσα στην ίδια την ημιμάθειά τους "επαναστάτες", απαντώ:  Η "τάση" για την εξέλιξη της γλώσσας πρέπει να γίνεται επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, διότι, όπως γνωρίζουμε καλά, οι "τέτοιες" επαναστάσεις είναι το... άσυλο των... αταλάντων!

Αυτό που υποστηρίζουν οι γλωσσολόγοι είναι πως η γλώσσα πρέπει να είναι "ανοιχτή από παντού". Φυσικά, έχουν δίκαιο! Δεν εννοούν, όμως, τα λάθη που γίνονται λόγω προχωρημένου γήρατος, άνοιας, αμορφωσιάς, ηλιθιότητας και τεμπελιάς και τα οποία είναι και ευκρινή και ευδιάκριτα.
Μία λέξη που συνηθίζεται να λέγεται από τους ανθρώπους, ίσως είναι σωστό να μπαίνει στο λεξικό. Όταν η ίδια λέξη κλίνεται λάθος, αυτό είναι λάθος και δεν φταίει η λέξη. Φταίει αυτός που τη χρησιμοποιεί λάθος. Αυτό δεν είναι υγιές φαινόμενο και κανείς γλωσσολόγος δεν το υποστήριξε ποτέ.
Αλλά γιατί να περιμένουμε τόσα από αδαείς ανθρώπους, όταν γνωστός γλωσσολόγος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει μόνον ο όρος "λογόρροια" και όχι "λογοδιάρροια"! Μάλλον, τα λόγια κάποιων παραπέμπουν σε... διάρροια!
Εμπρός, λοιπόν, να "αποκαταστήσουμε τη βλάβη" "ως αναφορά" την ελληνική γλώσσα, "ανεξαρτήτου" μόρφωσης, ώστε να έχουμε "πλήρες" ή, γιατί όχι, "άπλετη" δυνατότητα να μιλάμε σωστά!
Αλλά η ώρα πέρασε...
Δυστυχά, πρέπει να σας αφήσω... έγκαιρα, για να μη χρειαστεί μετά να τα μαζεύω άρων άρων!...

Άναψε το τσιγάρο! -Κυβερνητικές παλινωδίες...

Επιτέλους, το έλυσαν κι αυτό! Βρέθηκε ο τρόπος και η ρύθμιση που θα οδηγήσουν "στην ομαλή μετάβαση προς την πλήρη εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος", σύμφωνα με τις δηλώσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Υγείας.

Στον Εφαρμοστικό Νόμο του Μεσοπρόθεσμου, αναφέρεται:

"Στα καζίνο και στα κέντρα διασκέδασης με ζωντανή μουσική εμβαδού άνω των 300 τμ μπορούν να δημιουργούνται χώροι καπνιζόντων, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να υπερβαίνουν το ένα δεύτερο του συνολικού εμβαδού του καταστήματος. Για τη δημιουργία τέτοιων χώρων καταβάλλεται ετήσιο τέλος ποσού 200 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο».

Μπέρδεμα! Δηλαδή, για ένα μαγαζί 300 τετραγωνικών, το 200ευρω θα δίνεται για το χώρο μέχρι 150 μέτρων!

Εξαιρετικό!

Να βγάλουμε κανα-φράγκο! Αυτό είναι το ζητούμενο! Πλήρης αδιαφορία για τις συνέπειες στην υγεία των πολιτών και στις μακροχρόνιες συνέπειες σε οικονομικό επίπεδο... Οι πολίτες που θα υποστούν τις συνέπειες αυτών των επιλογών μέσω του παθητικού καπνίσματος είναι μάλλον απλώς παράπλευρες απώλειες για αυτούς που μας κυβερνούν...

Δυστυχώς, ελλείπει ο κρατικός μηχανισμός που θα έπρεπε να επιβάλλει το νόμο σε πολίτες που δεν τον τηρούν. Σε πολίτες που αρέσκονται να διαμαρτύρονται για την ανυπαρξία του κράτους, αλλά αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το ίδιο κράτος για το οποίο διαμαρτύρονται, πρέπει να αποτελείται από νομοταγείς και όχι μεμψιμοιρούντες πολίτες.

Απευθυνθήκαμε στους διακεκριμένους πνευμονολόγους κ. Τάσο Τσάτσο, πρόεδρο της Ένωσης Πνευμονολόγων Ελλάδος και στον πνευμονολόγο Δρ Κωνσταντίνο Κωστίκα, να σχολιάσουν τη... θλιβερή επικαιρότητα των ημερών.

Ο κ. Τσάτσος μας είπε:

"Διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα στον Τύπο και με τα λίγα μαθηματικά που έμειναν ενεργά στο μυαλό μου, κάνω τους παρακάτω υπολογισμούς: Περιμένουν έσοδα, λέει , 40.000.000 € το χρόνο από 3.000 μαγαζιά που ξεπερνούν τα 300 τ.μ. σ' όλη τη χώρα! Δηλαδή, 13.333 € το χρόνο από κάθε μαγαζί, ήτοι 1.111 € το μήνα από από κάθε νυκτερινό μαγαζί! Αφήνω προς σχολιασμό από σας, τα έσοδα μιας βραδιάς!

Αλλά, ας σοβαρευτούμε λίγο... Μήπως θα ήταν σκόπιμο να μας πουν οι ειδήμονες πόσο ακριβώς κοστολογούν την ανθρώπινη ζωή; Πόσο ακριβώς αξιολογείται η ανθρώπινη ζωή;

Πόσο, τέλος πάντων, στοιχίζει σήμερα στην ελληνική οικονομία η φαρμακευτική αγωγή - θεραπεία ενός ατυχούς καρκινοπαθούς;

Μήπως να υπολογίσουμε πρόχειρα την αξία της φαρμακευτικής αγωγής ενός Χρόνιου Αποφρακτικού Ασθενή;

Να σας βοηθήσω λίγο, με ένα απλό παράδειγμα: αγωγή με ένα μόνο φάρμακο σε έναν ΧΑΠίτη, 50 €/μήνα - ή 80 € με δύο φάρμακα ή 120 € /μήνα για τρία φάρμακα -που, δυστυχώς, είναι το πλέον σύνηθες- ήτοι 600 /χρόνο ή 960 ή 1440 € ή, τελικά, 6.000 έως 14.500 € /ασθενή σε 10 χρόνια! Και μην πει κανείς ότι δεν ζουν χρόνια οι ασθενείς αυτοί! Ξέρω χιλιάδες που ξεκίνησαν με ένα εισπνεόμενο φάρμακο στα 65 και σήμερα, στα 75 και 80 παίρνουν 2 και 3 και κάνουν οξυγονοθεραπεία κ.λπ. κ.λπ. Και όλα αυτά, χωρίς υπολογισμό κόστους νοσηλείας στις παροξύνσεις της νόσου, χωρίς υπολογισμό των στοιχειωδών εξετάσεων που θα του ζητηθούν ανά έτος κ.λπ. κ.λπ., για να μην υπολογίσω τις χημειοθεραπείες - ακτινοθεραπείες ή τυχόν χειρουργικές επεμβάσεις.

Και, εν κατακλείδι, ας αφήσουμε τις δικαιολογίες και τους αστεϊσμούς... 

Επιτέλους, μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα ΕΝΑΣ νόμος χωρίς παραθυράκια, χωρίς ελαττώματα, χωρίς μικρές υποπαραγράφους; Κι αυτός ο νόμος να αφορά την ΥΓΕΙΑ μας, τη δημόσια υγεία, την υγεία των παιδιών μας! Η ΧΑΠ, η γνωστή και ως "νόσος των καπνιστών", προβλέπεται να αναρριχηθεί στη 2η θέση των αιτιών θανάτου στην επόμενη δεκαετία! Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επιταχύνουμε την πορεία της αυτή.

Όσον αφορά στο εισπρακτικό κομμάτι, ας απευθυνθούμε κάπου αλλού για να "πληρώσουμε" τους όρους του Μεσοπρόθεσμου και ας αποφασίσουμε να εφαρμόσουμε τα περί απογόρευσης καπνού στην πραγματικότητα.

Η ανθρώπινη ζωή δεν συμψηφίζεται με εξοφλήσεις οικονομικού τύπου!".

Ο Δρ Κωνσταντίνος Κωστίκας δήλωσε χαρακτηριστικά:

"Η αποτυχία εφαρμογής του αντικαπνισματικού νόμου, που αποτελεί το μόνο από τα εγχειρήματά της κυβέρνησης που δεν έχει κανένα απολύτως κόστος, είναι απλά θλιβερή.

Για να μην αναφερθεί κανείς στο τεράστιο όφελος της δημόσιας υγείας (που αντανακλάται σε τεράστιο οικονομικό όφελος, το μόνο μέγεθος που είναι σε θέση να αξιολογήσουν οι "ειδικοί").

Μια έκκληση για σύνεση, έστω την ύστατη στιγμή.

Το τραγικό, ωστόσο, είναι ότι εκείνοι που έκλιναν υπέρ της τραγικής ρύθμισης (αν και ευελπιστώ ότι στο τέλος δεν θα εφαρμοστεί) οφείλουν να είναι (και είναι) απολύτως ενημερωμένοι καθ' όλα, σχετικά με τις συνέπειες του παθητικού καπνίσματος... Απλά, οι πελατειακές τους δεσμεύσεις, για μία ακόμη φορά, υπερτερούν των ηθικών και λογικών επιβολών...

Και δεν νομίζω πως είναι θέμα διαφορετικών προτεραιοτήτων το να μην εφαρμόσεις ένα νόμο του κράτους από ετών... Επίσης, το ταμειακό όφελος θα είναι ευθέως ανάλογο εκείνου που εισπράττουν από τους περίφημους "επιχειρηματίες" των μεγάλων πιστών... Τίποτα! Όπως δεν εισπράττουν ούτε τους αναλογούντες φόρους για το χρήμα που διακινείται, ούτε τίποτα ανάλογο... Οπότε, θα μας σώσει το τσιγαρόσημο των 200  ευρώ /m2 ετησίως!...

Δυστυχώς, μετά από ένα πρόσφατο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, ζηλεύω τους Τούρκους, γιατί κατόρθωσαν να εκμηδενίσουν το παθητικό κάπνισμα στους δημόσιους χώρους...

Ακόμη και εάν επρόκειτο να σωθεί η οικονομία της χώρας, επιλήψιμο θα ήταν, γιατί θα ήταν εις βάρος των μεσο- και μακροπρόθεσμων ανεπανόρθωτων βλαβών στην υγεία του γενικού πληθυσμού. Πολλώ μάλλον τώρα, που δεν πρόκειται να αποφέρει παρά λίγα ψίχουλα, ως παραπέτασμα καπνού για την απόκρυψη των πραγματικών αιτίων της απόφασης. 

Μέχρι τότε... Smoke your myth in Greece...".

Χρώμα στους τοίχους και στα όνειρα!

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας  και ψευτιάς... 

Μπορεί να είναι κι έτσι... Αλλά αυτό δεν θα ανακόψει την απόφασή μου να μιλήσω για κάποιες στιγμές που, πολλά χρόνια πριν, έζησα στους υπόγειους χώρους μιας μεγάλης κλινικής στη Λάρισα. 

Ήμασταν τότε μια παρέα από 4 κορίτσια που είχαμε πέσει "θύματα" ενός καθαρά παιδικού συναγωνισμού: ποια θα διαβάσει τα περισσότερα βιβλία την εβδομάδα! 

Είχαμε γούστο... Η Κυριακούλα, η Ελένη, η Ευτυχία κι εγώ! 

Ήταν ένα απόγευμα που με την Ελένη πήγαμε στο σπίτι της κάτι να πάρει... δεν θυμάμαι... Κατεβήκαμε σε ένα σκοτεινό πολύ μακρύ -ή έτσι μου φάνηκε- διάδρομο. Δεξιά κι αριστερά στους τοίχους κρέμονταν μεγάλοι, πελώριοι -ή πάλι, ίσως έτσι μου φάνηκαν- πίνακες... Ήταν σκοτεινά, δεν ξεχώριζα λεπτομέρειες, βιαζόμασταν κιόλας... 

Η Ελένη στάθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα. Ήταν ανοιχτή. Προχώρησε μέσα κι εγώ στάθηκα πίσω της, διστακτικά... Η ατμόσφαιρα ήταν "αυστηρή"... "βαριά" για την ανέμελη γεμάτη αθωότητα ηλικία μας. Πίσω από ένα τεράστιο γραφείο, καθόταν ο πατέρας της Ελένης. Ήταν πολύ σοβαρός... Αγέλαστος... Έτσι που δεν αρέσει στα παιδιά. Ένιωθα μουδιασμένη, αλλά δεν έλεγα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το γραφείο! Ήταν υπέροχο! Κοίταξα τριγύρω... Και τα άλλα έπιπλα με εντυπωσίασαν! Καθόλου δεν ήξερα από ρυθμούς, κατασκευές και ποιότητα επίπλων. Αλλά ετούτα εδώ τα έπιπλα ήταν παραμυθένια!... 

Ιδέα δεν είχα τότε, μικρό παιδί της επαρχίας, πως αυτό το γραφείο ήταν το γραφείο του Ερρίκου Σλήμαν!!!

Η Ελένη, μίλησε με τον πατέρα της, πήρε την άδειά του για αυτό που του ζήτησε, εγώ χαιρέτησα ευγενικά και φοβισμένα και βγήκαμε ξανά στο μακρύ σκοτεινό διάδρομο! Τώρα κοίταζα με περισσότερη προσοχή τους πίνακες. Τα μάτια μου είχαν συνηθίσει στο μισοσκόταδο... Μαγεύτηκα! 

Και εκείνο το βράδυ, ονειρεύτηκα τα πιο χρωματιστά μου όνειρα!

Πέρασαν χρόνια... Εκείνες τις στιγμές στο υπόγειο της μεγάλης κλινικής του σπουδαίου γιατρού Γεωργίου Κατσίγρα -σημείου αναφοράς για τους κατοίκους της θεσσαλικής πόλης-  τις κράτησα στη θύμησή μου μαζί με τις παιδικές μου ζωγραφιές! 

Αυτή η κλινική στη μεγάλη Πλατεία Ταχυδρομείου της Λάρισας, στεγάζει από το 1987 την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αλλά ακόμη και σήμερα, "Κλινική Κατσίγρα" λένε οι Λαρισαίοι όταν θέλουν να αναφερθούν σ' αυτό. 

Ο Γεώργιος Κατσίγρας, λοιπόν, ο πατέρας της φίλης μου Ελένης, υπήρξε κορυφαίος χειρουργός στην Ελλάδα, γνωστός στην Ευρώπη και την Αμερική, με επιτυχίες που προκάλεσαν τον άμετρο θαυμασμό επιστημόνων. 

Το πλούσιο καλλιτεχνικό συναίσθημα που διέθετε, τον οδήγησε στην απόκτηση μιας σπάνιας συλλογής, ανυπολόγιστης αξίας, πινάκων ζωγραφικής, χαρακτικής και σχεδίων, 780 περίπου έργων Ελλήνων καλλιτεχνών! 

Το 1981 ο μεγάλος και σπουδαίος γιατρός και συλλέκτης  δώρισε τη συλλογή του αυτή στο Δήμο, με τον όρο να δημιουργηθεί κτήριο και νομικό πρόσωπο με την επωνυμία "Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα". 

Είκοσι δύο χρόνια αργότερα (τόσο χρειάστηκε για να υλοποιήσουν τον όρο του δωρητή!) εγκαινιάστηκε η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, που βέβαια, πήρε το όνομα του συλλέκτη. 

Η συλλογή παρουσιάζει περίπου 170 χρόνια Ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης, αφού το παλαιότερο έργο της είναι η "Αποκαθήλωση" του Νικολάου Καντούνη (1768 - 1834), ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Επτανησιακής Σχολής, ενώ τα νεότερα είναι "Η διαδήλωση" (1965) του Γιάννη Ψυχοπαίδη, η "Κόκκινη λάμπα" (1972) του Σπύρου Βασιλείου και το "Ζευγάρι" (1971) του Γ. Σικελιώτη.  

Εκτός από τα έργα, ο Γ. Κατσίγρας δώρισε στη Δημοτική Πινακοθήκη και τα έπιπλα γραφείου του Ερρίκου Σλήμαν, καθώς και 1.250 βιβλία τέχνης και 4.500 χιλιάδες βιβλία λογοτεχνίας και ποίησης, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Λάρισας. 

Ε, λοιπόν 70 από αυτούς τους πίνακες, πολλοί από τους οποίους είναι εκείνοι που, παιδί, είδα στους τοίχους ενός μακρύ διαδρόμου -έτσι φαινόταν στα μάτια μου... μπορεί να ήταν και κάποιος άλλος χώρος, ειδικά καμωμένος για να κρεμαστούν τα έργα της συλλογής του... δεν παίρνω κι όρκο- θα φιλοξενούνται μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη: Νικόλαος Λύτρας, Γ. Ιακωβίδης, Γ. Μόραλης, Θ. Ράλλης κ.ά. θα με κάνουν να γίνω ξανά το παιδί που τα μάτια του εκείνο το απόγευμα, σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, ήρθαν σε απόσταση αναπνοής με την ομορφιά! 

Σε κάθε αφήγηση, λένε, υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση φαντασίας  και ψευτιάς... Εγώ δεν μπήκα εδώ στο χώρο της φαντασίας και της ψευτιάς... κι ας λένε ό,τι θένε!...