5 Απρ 2012

"Συχώρα με, που σε χρησιμοποίησα σαν υλικό στα όνειρά μου"!

Δεν μου άρεσαν ποτέ οι υπερβολές και οι φιοριτούρες στα λόγια. Δεν μου άρεσε ποτέ απλά νοήματα να λέγονται και να αναλύονται με στόμφο, πομπώδεις εκφράσεις  και... περί διά γραμμάτου!
Και καθόλου μα καθόλου δεν μου άρεσε να "χρησιμοποιείται" κάποιος για να ενισχύσει τις απόψεις μας -σωστές ή λάθος.

Ήμουν μικρή, όταν είχα κάπου διαβάσει:
"Συχώρα με, που σε χρησιμοποίησα σαν υλικό στα όνειρά μου"!
Είχα εντυπωσιαστεί! Δεν το ξέχασα ποτέ!
Και το συνάντησα στη ζωή μου πολλές φορές...

Τώρα, για μία φορά ακόμη είδα να "παίζεται" ξανά το παιχνίδι αυτό.
Το παιχνίδι της χρησιμοποίησης, ενδεχομένως και της εκμετάλλευσης ανθρώπου!  
Και μάλιστα ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή!

Ναι, αναφέρομαι στον τραγικό αυτόχειρα! Στον άνθρωπο που οδηγήθηκε εκεί!
Αλλά που δεν θα τον χαρακτήριζα "γενναίο". Τραγικό, δυστυχή, απελπισμένο, ναι!
Όχι, όμως, γενναίο. Γιατί με τέτοιο χαρακτηρισμό, θα συμβάλλω στο να θελήσουν κι άλλοι απελπισμένοι -και είναι χιλιάδες- να ακολουθήσουν, αν όχι να αντιγράψουν, τη "γενναία" του αυτή πράξη!
Περισσότερη δύναμη χρειάζεται για να ζήσεις σήμερα στην κατακτημένη χώρα μας, από το να διαλέξεις μια πιστολιά! Περισσότερο γενναίος είναι αυτός που θα μείνει να αντισταθεί. Που θα παλέψει!

Τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο, λοιπόν, τον "άρπαξαν" αμέσως, τον μοίρασαν, τον τραβούσαν άλλοι από δω και άλλοι από κει, τον έκαναν σύμβολο, παντιέρα, σημαία!
Και αντιμετωπίστηκε ωσάν να  ήταν ο πρώτος που δεν άντεξε τη θλιβερή, την αβάσταχτη πραγματικότητα που πνίγει τις ζωές μας.

Δεν είναι άδικο οι άλλοι αυτόχειρες να φύγουν μόνο με το θρήνο και το πένθος των οικείων τους; Γιατί όχι και για εκείνους συγκεντρώσεις έξω απ' τα σπίτια τους, λουλούδια, κεριά και σημειώματα οδύνης;...
Θα μου πείτε "μα σ' αυτή την περίπτωση ήταν κραυγαλέο! Έγινε στο Σύνταγμα!!!".
Και -σχεδόν βέβαιο είναι- διάλεξε ο ίδιος το σημείο, για να "ακουστεί" η πιστολιά του και στην πιο απόμακρη γωνιά της Ελλάδας.
Και ακούστηκε. Σπαρακτική. Δυνατή. Εκκωφαντική! 

Σίγουρα, ο θάνατός του ήταν πολιτική πράξη! Κραυγή διαμαρτυρίας.
Αυτή του η απόφαση, όμως, μας δίνει, άραγε, το δικαίωμα να περιφέρουμε -ο καθένας για τους δικούς του λόγους και από τη δική του σκοπιά- το θάνατό του σαν πειστήριο της δυστυχίας στην οποία μας οδήγησαν; 
Είναι θλιβερό, αλλά ακολούθησαν υποκριτικές φωνές... Φωνές που πνίγονταν σε λυγμούς οδύνης! Κλαυθμοί και οδυρμοί. Δηλώσεις και αναλύσεις.

Αισθάνομαι ενοχές που δεν τον αφήνουμε να ησυχάσει.
Αισθάνομαι ντροπή και αγανάκτηση, που σέρνουμε την απόγνωσή του από Κανάλι σε Κανάλι, από Τοίχο σε Τοίχο, από Δίκτυο σε Δίκτυο.
Αισθάνομαι θυμό, που διεφθαρμένοι, δωσίλογοι, αεριτζήδες και πουλημένοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και παίζουν μπάλα με την κουρασμένη του ζωή!!!

Και βέβαια, πάνω απ' όλα αισθάνομαι σεβασμό στη μνήμη του.
Στη μνήμη ενός πατέρα, ενός ανθρώπου που πάλεψε στη ζωή του
και, τέλος, στη μνήμη ενός αγωνιστή!
Ας τον αφήσουμε να ησυχάσει.
Και ας είναι το ταξίδι του γαλήνιο πια...






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου